Fingers - Myra Davies, Gudrun Gut

Four fingers lying on a white linen cloth

They looked out of place, I stared at them

Wondering 'What were they doing there?'

They were fat, sort of stubby and quite pink

I didn’t recognize them

So they couldn’t be his

I wouldn’t have forgotten fingers like that

So out of agreement with the rest of him

But there they were

The fingers lay in plain view on the white linen

I couldn’t see the rst of the hand

One would have to assum it was there

Concealed below the table edge

One would also have to assume the unseen hand was connected to an arm

Presumably occupying the sleeve of his suit jacket

Well, it was something occupying the sleeve

I assumed it was an arm

But even with all these assumptions

I was still having trouble with the fingers

A matched set of four lying slightly splayed on the linen

I panned from the fingers to the sleeve from the sleeve to the shoulder

From the shoulder over to the collar

Nothing strange about the neck

The neck supported a head that looked, for all intents and purposes

Just like his head

It was wearing his face

I knew that face, too well

I had to dismiss the argument that the fingers belonged to somebody else

But one thing kept nagging at me

If they’re his, then those fingers have been all over me

And I don’t even know them

That didn’t feel right

I didn’t like it

And I still didn’t recognise them

The big question was Why?

And the facts pointed to one conclusion

I’d never noticed them

You see I thought I knew so much

But I guess I just assumed

I guess I assumed a lot in those days

Funny how that happens

I looked back at the fingers

They hadn’t moved

They lay on the starched white linen like four fresh fish on ice

Pink, plump, and slightly splayed

And I thought to myself

'My God, those are His fingers'

And seeing them now as his

I thought them touching

Beautiful even

But it was a little late, for that

Vier vingers liggend op een wit linnen doek

Ze keken niet op hun plaats, ik staarde naar ze

Vraagt ​​u zich af 'Wat waren ze daar aan het doen?'

Ze waren dik, een beetje gedrongen en behoorlijk roze

Ik herkende ze niet

Dus ze kunnen niet van hem zijn

Ik zou zulke vingers niet zijn vergeten

Dus niet in overeenstemming met de rest van hem

Maar daar waren ze

De vingers lagen duidelijk op het witte linnen

Ik kon de eerste kant van de hand niet zien

Je zou moeten aannemen dat het er was

Verborgen onder de tafelrand

Men zou ook moeten aannemen dat de onzichtbare hand was verbonden met een arm

Vermoedelijk bezet de mouw van zijn colbert

Nou, het was iets dat de mouw bezette

Ik nam aan dat het een arm was

Maar zelfs met al deze aannames

Ik had nog steeds last van de vingers

Een bij elkaar passende set van vier die lichtjes gespreid op het linnen liggen

Ik pannelde van de vingers naar de mouw van de mouw naar de schouder

Van de schouder tot aan de kraag

Niets vreemds aan de nek

De nek ondersteunde een hoofd dat eruitzag, in alle opzichten

Net als zijn hoofd

Het droeg zijn gezicht

Ik kende dat gezicht maar al te goed

Ik moest het argument verwerpen dat de vingers van iemand anders waren

Maar één ding bleef aan me zeuren

Als ze van hem zijn, dan zijn die vingers helemaal over me heen geweest

En ik ken ze niet eens

Dat voelde niet goed

Ik vond het niet leuk

En ik herkende ze nog steeds niet

De grote vraag was waarom?

En de feiten wezen op één conclusie

Ik had ze nooit opgemerkt

Zie je, ik dacht dat ik zoveel wist

Maar ik denk dat ik het gewoon aannam

Ik denk dat ik in die tijd veel aannam

Grappig hoe dat gebeurt

Ik keek terug naar de vingers

Ze waren niet verhuisd

Ze lagen op het gesteven witte linnen als vier verse vissen op ijs

Roze, mollig en licht gespreid

En ik dacht bij mezelf

'Mijn God, dat zijn Zijn vingers'

En ze nu als de zijne zien

Ik dacht dat ze elkaar raakten

Mooi zelfs

Maar daarvoor was het een beetje laat