Bloodrite - Mouth Of The Serpent

As the benevolent bestow what hesitantly we seek to restore, the mind turns

sick and reeks of atrophy.

When can the hand not grasp what’s slipping away?

This is the testament to the ignorance of mortality.

These are the grounds I shall mark with sacred geometry, in an attempt to

redeem your soul.

You will not fear of the dark;

it shall retrieve you, (the) burdened,

through the sacrament of demon worship.

This effigy procures the end, sown of fur and bone.

My blood shall spill forth on the seal I have laid, and usher the night back to

the day, undaunted.

«Reprieve the breathless.

Cover my body in pustules and sores as atonement to the unforgiving.»

«Born of anathema, convolution rains upon the gestation of time.

Scavenger of the answers, slaughter the internalized.

«From the putrid depths arise the carcass, reeking of despair, and moss

cradling the bone.

«Remove the stain of this rebirth that death has wrought.»

«You shall now walk amongst them.

«My effigy negates the end, sown of flesh and bone.

Your blood has spilled, negating seal, tarnishing this plane with a life

consequently wrought.

«I am the butcher of understanding, extinguishing the light that guides the

lost.»

What hesitantly we seek to restore… Condemned as sick, we reek of apathy.

The ending of days, we’re all just waiting to die.

Born, and at last the flesh shall raise, but I fear I have condemned us all.

The blood atones, but rains as it omits, unleash the winds of famine and of

pestilence.

Remove the stain of this rebirth that death has wrought.

You shall all walk amongst them.

The effigy procured the end, sown of fur and bone.

My blood shall spill forth on the seal I have laid, and usher the night back to

the day, undaunted.

(end)

Terwijl de welwillenden schenken wat we aarzelend proberen te herstellen, verandert de geest

ziek en ruikt naar atrofie.

Wanneer kan de hand niet begrijpen wat wegglijdt?

Dit is het bewijs van de onwetendheid van sterfelijkheid.

Dit zijn de gronden die ik zal markeren met heilige geometrie, in een poging om

verlos je ziel.

Je zult niet bang zijn voor het donker;

het zal u terughalen, (de) belaste,

door het sacrament van demonenaanbidding.

Deze beeltenis zorgt voor het einde, gezaaid van bont en bot.

Mijn bloed zal uitvloeien op het zegel dat ik heb gelegd, en de nacht inluiden naar:

de dag, onverschrokken.

«Uitstel van ademen.

Bedek mijn lichaam met puisten en zweren als verzoening voor de meedogenloze.»

«Geboren uit anathema, regent convolutie op de draagtijd van de tijd.

Aaseter van de antwoorden, slacht het geïnternaliseerde.

"Uit de verrotte diepten komen het karkas, stinkend naar wanhoop, en mos"

het bot wiegen.

«Verwijder de smet van deze wedergeboorte die de dood heeft aangericht.»

«Je zult nu tussen hen lopen.

«Mijn beeltenis ontkent het einde, gezaaid van vlees en botten.

Je bloed is vergoten, het zegel ontkracht, dit vliegtuig bezoedeld met een leven

bijgevolg gewrocht.

"Ik ben de slager van het begrip, het doven van het licht dat de mensen leidt"

kwijt."

Wat we aarzelend proberen te herstellen... Veroordeeld als ziek, stinken we naar apathie.

Het einde van de dagen, we wachten allemaal om te sterven.

Geboren, en uiteindelijk zal het vlees verrijzen, maar ik vrees dat ik ons ​​allemaal heb veroordeeld.

Het bloed verzoent, maar regent zoals het weglaat, laat de winden van hongersnood en van

pestilentie.

Verwijder de smet van deze wedergeboorte die de dood heeft aangericht.

Jullie zullen allemaal tussen hen lopen.

De beeltenis zorgde voor het einde, gezaaid van bont en bot.

Mijn bloed zal uitvloeien op het zegel dat ik heb gelegd, en de nacht inluiden naar:

de dag, onverschrokken.

(einde)