Mah-Jong - MoriArty

How much time did I take

How much time did I wait

Why did you have to come so late

The spot was empty

It hurt beyond reason

A board was loose

And screeched like a bird

The air was heavy

And reeked of treason

Of things left hanging

There without a word

Six after six

Seven after seven

Speak no more

You will be forgiven

A tumbleweed of odours

Caught in a limbo

The man at the door

His arms akimbo

And all the others

With tiny little eyes

Swift like tads

Nervous like flies

Six after six

Seven after seven

Speak no more

You will be forgiven

Taiwanese rain slid along the walls

A warm shower to keep me cold

Drenched in sweat and holy water

I waited for you and your heart of gold

But my own heart

Ticked along with my clock

And the pit-pat

Of rain on my skin

I could hear his shoes

They were soaking wet

And he sported a dimple on his chin

I know that you never believed in fate

But he was on time and you were always late

Hoeveel tijd heb ik genomen?

Hoe lang heb ik gewacht?

Waarom moest je zo laat komen?

De plek was leeg

Het deed meer dan redelijk pijn

Er zat een bord los

En krijste als een vogel

De lucht was zwaar

En stonk naar verraad

Van dingen die blijven hangen

Daar zonder een woord

Zes over zes

Zeven na zeven

Spreek niet meer

Het wordt je vergeven

Een tuimelaar van geuren

Gevangen in                      

De man aan de deur

Zijn armen over elkaar heen

En alle anderen

Met kleine oogjes

Snel als tikkels

Nerveus als vliegen

Zes over zes

Zeven na zeven

Spreek niet meer

Het wordt je vergeven

Taiwanese regen gleed langs de muren

Een warme douche om me koud te houden

Doordrenkt met zweet en wijwater

Ik wachtte op jou en je hart van goud

Maar mijn eigen hart

Tikte mee met mijn klok

En de pit-pat

Van regen op mijn huid

Ik kon zijn schoenen horen

Ze waren kletsnat

En hij droeg een kuiltje op zijn kin

Ik weet dat je nooit in het lot hebt geloofd

Maar hij was op tijd en jij was altijd te laat