Long Lost To Where No Pathway Goes - Moongates Guardian

My star, I saw it high and far

At the parting of the ways

A light on the edge of the outer night

Like silver set ablaze

Where the round world plunges steeply down

But on the old roads goes

As an unseen bridge that on arches runs

To coasts that no man knows

I would not find the burning domes and sands

Where reigns the sun, nor dare the snows

Nor seek in mountains dark the landscapes of the men

Long lost to where no pathway goes

But where they bloom those flowers fair

In what air or land they grow

What words beyond the world I heard

If you would seek for know

In a boat then, brother, far afloat

You must labour in the sea

And find yourself things out of mind:

You will learn no more of me

I would not find the burning domes and sands

Where reigns the sun, nor dare the deadly snows

Nor seek in mountains dark the landscapes of the men

Of long lost to where no pathway goes

There the twain enfolded

Phantom twilight, phantom twilight

And dim the mazes dark, unholy

I would never find the burning domes and sands

Where reigns the sun, nor dare the snows

Nor seek in mountains dark, the landscapes of the men

Long lost to whom no pathway goes

Mijn ster, ik zag hem hoog en ver weg

Bij het scheiden van de wegen

Een licht aan de rand van de buitenste nacht

Als zilver in vuur en vlam

Waar de ronde wereld steil naar beneden stort

Maar op de oude wegen gaat

Als een onzichtbare brug die op bogen loopt

Naar kusten die niemand kent

Ik zou de brandende koepels en het zand niet vinden

Waar regeert de zon, noch durft de sneeuw

Zoek ook niet in donkere bergen de landschappen van de mannen

Lang verdwaald naar waar geen pad gaat

Maar waar ze bloeien die bloemen eerlijk

In welke lucht of welk land groeien ze?

Welke woorden buiten de wereld heb ik gehoord

Als je zou willen weten

In een boot dan, broeder, ver drijven

Je moet arbeiden in de zee

En merk dat je dingen niet meer goed vindt:

Je leert niets meer van mij

Ik zou de brandende koepels en het zand niet vinden

Waar regeert de zon, noch durven de dodelijke sneeuw

Zoek ook niet in donkere bergen de landschappen van de mannen

Van lang verloren tot waar geen weg gaat

Daar zijn de twee ineengevouwen

Fantoomschemering, spookschemering

En dim de doolhoven donker, onheilig

Ik zou de brandende koepels en het zand nooit vinden

Waar regeert de zon, noch durft de sneeuw

Zoek ook niet in donkere bergen, de landschappen van de mannen

Lang verloren naar wie geen pad gaat