Ferrugem - Mônica Vasconcelos & Nóis, Davide Mantovani, Ife Tolentino

Mera luz que invade a tarde cinzenta

E algumas folhas deitam sobre a estrada

O frio é o agasalho que esquenta

O coração gelado quando venta

Movendo a água abandonada

Restos de sonhos sobre um novo dia

Amores nos vagões, vagões nos trilhos

Parece que quem parte é a ferrovia

Que mesmo não te vendo te vigia

Como mãe, como mãe

Que dorme olhando os filhos

Com os olhos na estrada

E no mistério solitário da penugem

Vê-se a vida correndo, parada

Como se não existisse chegada

Na tarde distante, ferrugem ou nada

Alleen licht dat de grijze middag binnenvalt

En sommige bladeren liggen op de weg

De kou is de jas die opwarmt

Het koude hart als het waait

Het verlaten water verplaatsen

Overblijfselen van dromen over een nieuwe dag

Houdt van op de wagons, wagons op de sporen

Het lijkt erop dat de trein vertrekt

Dat zelfs als ik je niet zie, je in de gaten wordt gehouden

Als moeder, als moeder

Wie slaapt terwijl hij naar zijn kinderen kijkt?

Met de ogen op de weg gericht

En in het eenzame mysterie van dons

Het leven wordt zien rennen, gestopt

Alsof er geen aankomst is

In de verre middag, roest of niets