Vecchio frack - Modugno

È giunta mezzanotte

Si spengono i rumori

Si spegne anche l’insegna

Di quell’ultimo caffè

Le strade son deserte

Deserte e silenziose

Un’ultima carrozza

Cigolando se ne và

Il fiume scorre lento

Frusciando sotto i ponti

La luna slende in cielo

Dorme tutta la città

Solo và un’uomo in frack

Ha il cilindro per cappello

Due diamanti per gemelli

Un bastone di cristallo

La gardenia nell’occhiello

E sul candido gilet

Un papillon

Un papillon di seta blu

S’avvicina lentamente

Con incedere elegante

Ha l’aspetto trasognato

Malinconico ed assente

Non si sa da dove vien

Ne dove va

Chi mai sarà

Quell’uomo in frack

Buon nuite bonne nuite

Buon nuite bonne nuite

Buona notte

Va dicendo ad ogni cosa

Ai fanali illuminati

Ad un gatto innamorato

Che randagio se ne va

E' giunta ormai l’aurora

Si spengono i fanali

Si sveglia a poco a poco

Tutta quanta la città

La luna s'è incantata

Sorpresa ed impallidita

Pian piano

Scolorandosi nel cielo sparirà

Sbadiglia una finestra

Sul fiume silenzioso

E nella luce bianca

Galleggiando se ne van

Un cilindro

Un fiore e un frack

Galleggiando dolcemente

E lasciandosi cullare

Se ne scende lentamente

Sotto i ponti verso il mare

Verso il mare se ne và

Chi mai sarà, chi mai sarà

Quell’uomo in frack

Adieu adieu adieu adieu

Addio al mondo

Ai ricordi del passato

Ad un sogno mai sognato

Ad un’attimo d’amore

Che mai più ritornerà

Het is middernacht

De geluiden gaan af

Het bord gaat ook uit

Van die laatste koffie

De straten zijn verlaten

Verlaten en stil

Een laatste rijtuig

Krakend gaat het weg

De rivier stroomt langzaam

Geritsel onder de bruggen

De maan schijnt aan de hemel

De hele stad slaapt

Alleen een man in staarten gaat

Het heeft een hoedencilinder

Twee diamanten voor manchetknopen

Een kristallen stok

De gardenia in het knoopsgat

En op het witte vest

Een vlinderdas

Een blauwe zijden vlinderdas

Het nadert langzaam

Met een elegante manier van lopen

Hij heeft een dromerige uitstraling

Melancholisch en afwezig

We weten niet waar het vandaan komt

Waar het heen gaat

Wie zal het zijn

Die man in staarten

Welterusten Welterusten

Welterusten Welterusten

Welterusten

Het zegt tegen alles

Naar de verlichte lichten

Aan een verliefde kat

Wat een verdwaalde bladeren

De dageraad is nu aangebroken

De lichten gaan uit

Hij wordt beetje bij beetje wakker

De hele stad

De maan is betoverd

Verrast en geblancheerd

Langzaam

Vervagend in de lucht zal het verdwijnen

Geeuw een raam

Op de stille rivier

En in het witte licht

Drijvend laten ze ze achter

Een cilinder

Een bloem en een frack

Zachtjes drijvend

En jezelf laten wiegen

Hij gaat langzaam naar beneden

Onder de bruggen door richting zee

Richting de zee vertrekt het

Wie zal ooit zijn, wie zal ooit zijn

Die man in staarten

Adieu adieu adieu adieu

Vaarwel aan de wereld

Naar herinneringen uit het verleden

Naar een droom waar je nooit van hebt gedroomd

Voor een moment van liefde

Die nooit meer terug zal komen