Canaan - Mister Lies

For that year, your guise was the little patch of woods

That stood behind your house.

A spared phalanx of spindly elms

On the edge of what once was.

The train made its way through it every hour,

And that streak of tired green light barrels by,

clacking through the fecund underbrush.

You’d listen to it as you tried to fall asleep.

It was that tamed country aesthetic

in which you sough solace.

It came in the morning on the sprinklings of dew

and faded with each sentimental sunset,

which were like marmalade.

I’ve tried to understand it myself,

but it is almost too much.

It is a river of muffled feelings and anxiety,

a deep drink of silences,

a nostalgia for the things that used to bring you joy.

Yet you crumble to its neuroses,

with your paranoid sense of necessary reassurance.

The expanses of serpentine bliss and snaking paths

that grow cindery in the late summer

looped themselves around you,

binding you to this most typical of place names.

I have watched you wither,

and succumb to this strange place.

With a sense of disillusionment,

you sought your perfection.

So you constructed your glass jar,

all vacuumed up with your sanity.

You perched it on the ridge top where you could watch

the manic depression unfold,

teeming under the emerald grass.

Voor dat jaar was je vermomming het kleine stukje bos

Dat stond achter je huis.

Een gespaarde falanx van spichtige iepen

Op de rand van wat ooit was.

De trein reed er elk uur doorheen,

En die streep vermoeid groen licht raast voorbij,

klakkend door het vruchtbare kreupelhout.

Je zou ernaar luisteren terwijl je probeerde in slaap te vallen.

Het was die getemde landelijke esthetiek

waarin je troost zoekt.

Het kwam in de ochtend op de sprenkelingen van dauw

en vervaagd met elke sentimentele zonsondergang,

die waren als marmelade.

Ik heb geprobeerd het zelf te begrijpen,

maar het is bijna te veel.

Het is een rivier van gedempte gevoelens en angst,

een diepe slok van stiltes,

een nostalgie naar de dingen waar je vroeger blij van werd.

Toch brokkel je af tot zijn neurosen,

met uw paranoïde gevoel van noodzakelijke geruststelling.

De uitgestrektheid van kronkelige gelukzaligheid en kronkelende paden

die in de nazomer sintel laten groeien

draaiden zich om je heen,

die u bindt aan deze meest typische plaatsnaam.

Ik heb je zien verwelken,

en bezwijken voor deze vreemde plek.

Met een gevoel van ontgoocheling,

je zocht je perfectie.

Dus je hebt je glazen pot gemaakt,

allemaal opgezogen met je verstand.

Je zette het op de bergkam waar je kon kijken

de manische depressie ontvouwt zich,

krioelt onder het smaragdgroene gras.