Standing in Line - Mindead

1989 my life felt so good and pure

Never felt any worries I’m not kidding for sure

Everything clear, no doubts at all

Of a sudden I fell and clouds became glum

My room went dark filled with cold air

My tears felt endless, blankest despair

With my fear so deep I’m standing in line

The year is 2001 I drove my head to the edge

Passed out a million times, I tried to forget

Sinister moments, won’t let go

Lost hope and control, lost faith in it all

My world went down, dark and complex

My perception fucked I wonder what‘s next

With my fear so deep I’m standing in line

And though I see people around

I feel alone please give me a sign

To reach out for, just to get by

With my fear so deep I’m standing in line

And though I see people around

I feel alone please give me a sign

To reach out for, just to get by

1989 mijn leven voelde zo goed en puur

Nooit enige zorgen gevoeld, ik maak zeker geen grapje

Alles duidelijk, geen twijfel mogelijk

Plots viel ik en werden wolken somber

Mijn kamer werd donker gevuld met koude lucht

Mijn tranen voelden eindeloos, de diepste wanhoop

Met mijn angst zo diep sta ik in de rij

Het jaar is 2001. Ik reed mijn hoofd naar de rand

Miljoenen keer flauwgevallen, probeerde ik te vergeten

Sinistere momenten, laat niet meer los

Verloren hoop en controle, verloren vertrouwen in alles

Mijn wereld stortte in, donker en complex

Mijn perceptie is naar de klote, ik vraag me af wat het volgende is

Met mijn angst zo diep sta ik in de rij

En hoewel ik mensen om me heen zie

Ik voel me alleen, geef me een teken

Om uit te reiken, gewoon om rond te komen

Met mijn angst zo diep sta ik in de rij

En hoewel ik mensen om me heen zie

Ik voel me alleen, geef me een teken

Om uit te reiken, gewoon om rond te komen