Inés - Milladoiro

No mar tanta tormenta e tanto dano

Tantas vezes a morte apercebida

Na terra tanta guerra, tanto engano

Tanta necessidade avorrecida

Onde pode acolher-se um fraco humano

Onde terá segura a curta vida

Que não se arme e se indigne o Céu sereno

Contra um bicho da terra tão pequeno?

Tu, só tu, puro amor, com força crua

Que os corações humanos tanto obriga

Deste causa à molesta morte sua

Como se fora pérfida inimiga

Se dizem, fero Amor, que a sede tua

Nem com lágrimas tristes se mitiga

É porque queres, áspero e tirano

Tuas aras banhar em sangue humano

Estavas, linda Inês, posta em sossego

De teus anos colhendo doce fruito

Naquele engano da alma, ledo e cego

Que a fortuna não deixa durar muito

Nos saudosos campos do Mondego

De teus fermosos olhos nunca enxuito

Aos montes insinando e às ervinhas

O nome que no peito escrito tinhas

Aconteceu da mísera e mesquinha

Que despois de morta foi Rainha

Op zee zoveel storm en zoveel schade

Zo vaak de waargenomen dood

Op aarde zoveel oorlog, zoveel bedrog

Zoveel wanhopige behoefte

Waar kan een zwak mens worden verwelkomd?

Waar zal je korte leven veilig zijn?

Dat je jezelf niet bewapent en de serene lucht verontwaardigd is

Tegen zo'n klein aards wezen?

Jij, alleen jij, pure liefde, met rauwe kracht

Dat mensenharten zoveel verplichten

Je hebt je vervelende dood veroorzaakt

Alsof je een perfide vijand bent

Als ze zeggen, felle liefde, dat je dorst hebt

Zelfs niet met droevige tranen verzacht het

Het is omdat je het wilt, hard en tiranniek

Je aras baadt in mensenbloed

Je was, mooie Inês, stil

Van jouw jaren die zoet fruit oogsten

In dat bedrog van de ziel, geleid en blind

Dat fortuin duurt niet lang

In de velden van de late Mondego

Van jouw mooie ogen droog ik nooit

Naar de heuvels die insinueren en naar het onkruid

De naam die je op je borst had geschreven

Het gebeurde vanuit het ellendige en bekrompen

Dat na de dood koningin was