Requiem: 820 Latham - Mel Torme

When I came to you there in that cold

Telephone pole horror of the night

And you came out to meet me

In that filmy thing and sat down on the porch swing

And I knew the moon would melt

Before I held you to my breast, like that again, yeah

Why could I not die then, warm, behind the curtains of your hair

When we stopped the clock on that cold rock

Mixed our hot young blood with granite dust

And I raised my head to kiss the sweat

That hung like honey from your Goddess brow

And I knew the mountain side would be

Ten million years of dust and rust before I took you up there again, yeah

Why could I not die then, warm, behind the curtains of your hair

Instead I was found dead and well

Carrying on my life, with much gusto and death breath

Buried without casket and no one writes my epitaph

Cause they heard that I’m still breathing and they think that means,

I’m still alive

I’m still alive

And I knew the mountain side would be

Ten million years of dust and rust before I took you up there again

And why could I not die then, warm, behind the curtains of your hair

Why could I not die then, since it doesn’t really matter where

Toen ik daar naar je toekwam in die kou

Telefoonpaal horror van de nacht

En je kwam naar buiten om me te ontmoeten

In dat filmachtige ding en ging op de schommelbank zitten

En ik wist dat de maan zou smelten

Voordat ik je aan mijn borst hield, weer zo, yeah

Waarom kon ik dan niet sterven, warm, achter de gordijnen van je haar

Toen we de klok stopten op die koude rots

Ons hete jonge bloed vermengd met granietstof

En ik hief mijn hoofd op om het zweet te kussen

Dat hing als honing aan het voorhoofd van je Godinnen

En ik wist dat de berghelling zou zijn

Tien miljoen jaar stof en roest voordat ik je daar weer mee naartoe nam, yeah

Waarom kon ik dan niet sterven, warm, achter de gordijnen van je haar

In plaats daarvan werd ik dood en wel gevonden

Doorgaan met mijn leven, met veel enthousiasme en doodsadem

Begraven zonder kist en niemand schrijft mijn grafschrift

Omdat ze hoorden dat ik nog steeds adem en ze denken dat dat betekent,

Ik leef nog

Ik leef nog

En ik wist dat de berghelling zou zijn

Tien miljoen jaar stof en roest voordat ik je daar weer mee naartoe nam

En waarom kon ik dan niet sterven, warm, achter de gordijnen van je haar

Waarom zou ik dan niet dood kunnen gaan, aangezien het niet echt uitmaakt waar?