Runaway - Mary PopKids

I’m learning to let it show;

the bruises that made me shy,

all the Sundays without the sun,

when I was nowhere to be found.

Now I’m learning to let go,

the past that made you dry,

all the farewells we left unsaid,

as we were lying on the ground.

But on the runaway we’re falling.

On the runaway we cry.

but on the runaway we’re crawling

On the runaway we die.

But on the runaway we’re falling.

On the runaway we try.

Oh, but on the runaway we’re crawling.

On the runaway we fly.

And it fades away as it comes together.

I wrote this song about forever, or a better day, that comes on white horse,

no last words were spoken on the runaway.

And it goes away as fast as ever.

all that’s left is a bit of shiver and a little pain, of all the past loves

broken on the fairyway.

I’m learning to let it show,

the bruises that made me shy,

all the Sundays without the sun,

when I was nowhere to be found.

Now I’m learning to let go,

the past that made you dry,

all the farewells we left unsaid,

as we were lying on the ground.

I’ll be on the side of a shady rainbow fall.

You might get something else than you’ve bargained for.

Find me by the side of a late abandoned shore, all the days are lonely now,

that the past has called.

But on the runaway we’re falling.

On the runaway we cry.

But on the runaway we’re crawling.

On the runaway we die.

But on the runaway we’re falling.

On the runaway we try.

But on the runaway we’re crawling.

On the runaway we fly.

And it fades away as it comes together.

I wrote this song about forever, or a better day, that comes on white horse,

no last words spoken on a runaway.

And it goes away as fast as ever

and all that’s left is a bit of shiver and a little pain, of all the past loves

broken on the fairyway.

And it fades away as it comes together.

And it fades away as it comes together.

And it goes away as fast as ever.

And it fades away.

Ik leer het te laten zien;

de blauwe plekken die me verlegen maakten,

alle zondagen zonder zon,

toen ik nergens te vinden was.

Nu leer ik los te laten,

het verleden dat je droog maakte,

al het afscheid dat we niet hebben gezegd,

terwijl we op de grond lagen.

Maar op de vluchteling vallen we.

Op de wegloper huilen we.

maar op de wegloper kruipen we

Op de vluchteling sterven we.

Maar op de vluchteling vallen we.

Op de weggelopen proberen we.

Oh, maar op de wegloper kruipen we.

Op de vluchteling vliegen we.

En het vervaagt als het samenkomt.

Ik schreef dit lied over voor altijd, of een betere dag, die komt op een wit paard,

er werden geen laatste woorden gesproken over de wegloper.

En het verdwijnt net zo snel als altijd.

het enige dat overblijft is een beetje rilling en een beetje pijn van alle liefdes uit het verleden

gebroken op het sprookjespad.

Ik leer het te laten zien,

de blauwe plekken die me verlegen maakten,

alle zondagen zonder zon,

toen ik nergens te vinden was.

Nu leer ik los te laten,

het verleden dat je droog maakte,

al het afscheid dat we niet hebben gezegd,

terwijl we op de grond lagen.

Ik sta aan de kant van een schaduwrijke regenboogval.

Het kan zijn dat u iets anders krijgt dan waar u op had gerekend.

Vind me aan de kant van een laat verlaten kust, alle dagen zijn nu eenzaam,

dat het verleden heeft geroepen.

Maar op de vluchteling vallen we.

Op de wegloper huilen we.

Maar op de wegloper kruipen we.

Op de vluchteling sterven we.

Maar op de vluchteling vallen we.

Op de weggelopen proberen we.

Maar op de wegloper kruipen we.

Op de vluchteling vliegen we.

En het vervaagt als het samenkomt.

Ik schreef dit lied over voor altijd, of een betere dag, die komt op een wit paard,

geen laatste woorden gesproken over een wegloper.

En het gaat net zo snel weg als altijd

en het enige dat overblijft is een beetje rilling en een beetje pijn, van alle liefdes uit het verleden

gebroken op het sprookjespad.

En het vervaagt als het samenkomt.

En het vervaagt als het samenkomt.

En het verdwijnt net zo snel als altijd.

En het vervaagt.