Silence - Maggot Brain

What horror the face of fascism creates

They carry out their plans with knife like precision

For them blood equals medals and slaughter is an act of heroism

How hard it is to see what I must seek in horror

The horrors which I’ve seen and done

But my actions are choked out like lifeless breath

Along with the horde I succumb to apathy

Our fears our failures moral pressures and terror of insanity

Hunger, cold, panic and pain is what where left with

It’s our training

Our draining

Our fall

To see myself fallen so far

I’ve been led stray

By hunger, cold, panic, pain and terror of insanity

To see myself losing this grace, losing this face

This dignity

Integrity

Filled with

Complacency

To see myself at so many moments throughout

Infinity

All I am echoes in

Smoke

On the midnight sky

At the end there will be no light upon this dark path

It would silence the screams throughout infinity

It would silence the screams till the end of my soul

These wretched cries of pain succeed to silence

Inside the spirit of the great trees heart

But there will be no tree because we’ve cut them down

Wat een afschuw roept het gezicht van het fascisme op

Ze voeren hun plannen uit met een mesachtige precisie

Voor hen staat bloed gelijk aan medailles en slachten is een heldhaftige daad

Hoe moeilijk is het om te zien wat ik moet zoeken in horror

De verschrikkingen die ik heb gezien en gedaan

Maar mijn acties worden verstikt als een levenloze adem

Samen met de horde bezwijk ik voor apathie

Onze angsten, onze mislukkingen, morele druk en angst voor waanzin

Honger, kou, paniek en pijn is wat er over bleef

Het is onze opleiding

Onze afvoer

onze val

Om mezelf zo ver gevallen te zien

Ik ben op een dwaalspoor gebracht

Door honger, kou, paniek, pijn en angst voor waanzin

Om mezelf deze gratie te zien verliezen, dit gezicht te verliezen

deze waardigheid

Integriteit

Gevuld met

Zelfgenoegzaamheid

Om mezelf op zoveel momenten te zien

Oneindigheid

Alles wat ik ben wordt weerspiegeld in

Rook

Aan de middernachtelijke hemel

Aan het einde zal er geen licht zijn op dit donkere pad

Het zou het geschreeuw tot in het oneindige dempen

Het zou het geschreeuw het zwijgen opleggen tot het einde van mijn ziel

Deze ellendige kreten van pijn slagen erin om te zwijgen

In de geest van het hart van de grote bomen

Maar er zal geen boom zijn omdat we ze hebben gekapt