Deliquesce - Maestus

Aurora’s gleam

Shrouded in misery

Bleeds eloquence, trapped

Within chasms of time

Celestial bodies grasp

For thy weakening moon

A fortnight’s breadth

Deepens her decaying croon

Astral bodies weep

Under thy forlorn addled sun

Amidst a fortnight’s breath

I deliquesce

As I lament

Embracing isolation

I deliquesce

As I repent

Through this

Numbing anguish

Ineffable hope

Lingers between the rifts

Hidden, reticent

Embracing isolation,

Woe, and mourning

Aurora's glans

Gehuld in ellende

Bloedt welsprekendheid, gevangen

Binnen de afgronden van de tijd

Hemellichamen grijpen

Voor uw verzwakkende maan

Twee weken breed

Verdiept haar rottende croon

Astrale lichamen huilen

Onder uw verloren vertroebelde zon

Temidden van veertien dagen adem

ik vervloei

zoals ik klaag

Isolatie omarmen

ik vervloei

terwijl ik berouw heb

Door dit

Verdovende angst

onuitsprekelijke hoop

Blijft hangen tussen de kloven

Verborgen, terughoudend

isolatie omarmen,

Wee en rouw