Never Die Young - Luciana Souza, James Taylor

We were ring-around-the-rosy children, they were circles around the sun.

Never give up, never slow down, never grow old, never ever die young.

Synchronized with the rising moon, even with the evening star,

they were true love written in stone, they were never alone, they were never

that far apart.

And we who couldn’t bear to believe they might make it, we got to close our

eyes.

Cut up our losses into doable doses, ration our tears and sighs.

Oh, you could see them on the street on a Saturday night.

Everyone used to run

them down.

They’re a little too sweet, they’re a little too tight, not enough tough for

this town.

Couldn’t touch them with a ten-foot pole, no, it didn’t seem to rattle at all.

They were glued together body and soul, that much more with their backs up against the wall.

Oh, hold them up, hold them up, never do let them fall

prey to the dust and the rust and the ruin that names us and claims us and

shames us all.

I guess it had to happen someday soon- wasn’t nothing to hold them down.

They would rise from among us like a big balloon, take the sky, forsake the

ground.

Oh, yes, other hearts were broken, yeah, other dreams ran dry

but our golden ones sail on, sail on to another land beneath another sky.

(Let other hearts be broken, let other dreams run dry)

but our golden ones sail on, sail on to another land beneath another sky,

beneath another sky.

Hold them up, hold them up, hold them up, hold them up, hold them up,

hold them up…

(Hold them up, don’t let them fall).

We waren ring-rond-de-rooskleurige kinderen, zij waren cirkels rond de zon.

Geef nooit op, vertraag nooit, word nooit oud, sterf nooit jong.

Gesynchroniseerd met de opkomende maan, zelfs met de avondster,

ze waren ware liefde in steen geschreven, ze waren nooit alleen, ze waren nooit

zo ver uit elkaar.

En wij die het niet konden verdragen te geloven dat ze het misschien zouden halen, we moeten onze

ogen.

Verdeel onze verliezen in haalbare doses, rantsoen onze tranen en zuchten.

Oh, je kon ze op zaterdagavond op straat zien.

Vroeger rende iedereen

ze naar beneden.

Ze zijn een beetje te zoet, ze zijn een beetje te strak, niet genoeg taai voor

deze stad.

Ik kon ze niet aanraken met een drie meter lange paal, nee, het leek helemaal niet te rammelen.

Ze waren met lichaam en ziel aan elkaar gelijmd, dat veel meer met hun rug tegen de muur.

Oh, houd ze omhoog, houd ze omhoog, laat ze nooit vallen

ten prooi aan het stof en de roest en de ruïne die ons noemt en ons opeist en

maakt ons allemaal beschaamd.

Ik denk dat het snel moest gebeuren - was niet niets om ze tegen te houden.

Ze zouden uit ons midden opstijgen als een grote ballon, de lucht innemen, de...

grond.

Oh, ja, andere harten waren gebroken, ja, andere dromen droogden op

maar onze gouden zeilen verder, zeilen verder naar een ander land onder een andere hemel.

(Laat andere harten breken, laat andere dromen opdrogen)

maar onze gouden zeilen verder, zeilen verder naar een ander land onder een andere hemel,

onder een andere hemel.

Houd ze omhoog, houd ze omhoog, houd ze omhoog, houd ze omhoog, houd ze omhoog,

houd ze vast...

(Houd ze omhoog, laat ze niet vallen).