Eden (L'Adagio D'Albinoni) - Luc Arbogast

Nous espérions tout de nos voyages lointains.

Nous étions de ceux qui espéraient en le voyage

O rois sans Terres que nous étions, mais avec en nous un espoir tel,

Qu’il illuminait les cieux obscurs, de son éclat.

Nos Royaumes étaient des Terres d'Âmes, libre sur les chemins du monde

Libérées des lois, libérées des lois

Libres sur les chemins des mondes

Libres sur les chemins des mondes

Libres sur les chemins du monde

Nous espérions tout du voyage, vers lesquels nous partions

Fiers de partager notre Amour de la Vie, quitte à verser nos larmes

Qui brillent encore dans la lumière du soir, dans les nuées.

We hoopten op alles van onze verre reizen.

Wij waren van degenen die hoopten op de reis

O landloze koningen die we waren, maar met zoveel hoop in ons,

Dat hij de donkere hemel verlichtte met zijn schittering.

Onze koninkrijken waren Landen van Zielen, vrij op de paden van de wereld

Bevrijd van de wetten, bevrijd van de wetten

Vrij op de paden van de werelden

Vrij op de paden van de werelden

Vrij op de paden van de wereld

We hoopten op alles van de reis waar we naartoe gingen

Trots om onze liefde voor het leven te delen, zelfs als dat betekent dat we tranen moeten vergieten

Die nog schijnen in het avondlicht, in de wolken.