Whitechapel Station -

Well it’s done, dialed

My senses forget that these spirits embrazen my breath

Must be some escape from this maze in my head

After long groans of dial tones

The signal is finally sent

And the other boys stare through the floor at the edge of their beds

How can I say what I wanted to say, when all I’ve know is my part?

How can I tell if this venture will change your mind?

We’ll just see

I can feel their grief running down my sleeve

Unaware as they file from their homes

But I can’t quite remember the reasons I gave on the phone

There’s a stiff voice just before we’re closed in

«mind the gap» he says, but what does he know?

There’s a gap in our minds, lighting lines all the time with a match

All those times that they told me to change

And those times I can not be contained

All my patience

I’ve tried once again

But it’s not right there to the end

Goed gedaan, gebeld

Mijn zintuigen vergeten dat deze geesten mijn adem omarmen

Moet een ontsnapping zijn uit dit doolhof in mijn hoofd

Na lang gekreun van kiestonen

Het signaal is eindelijk verzonden

En de andere jongens staren door de vloer naar de rand van hun bed

Hoe kan ik zeggen wat ik wilde zeggen, als alles wat ik weet mijn deel is?

Hoe weet ik of deze onderneming u van gedachten zal doen veranderen?

We zullen zien

Ik voel hun verdriet door mijn mouwen lopen

Onbewust omdat ze vanuit hun huis bestanden indienen

Maar ik kan me de redenen die ik aan de telefoon gaf niet helemaal herinneren

Er is een stijve stem net voordat we ingesloten zijn

«mind the gap» zegt hij, maar wat weet hij?

Er is een gat in onze geest, de hele tijd lichtlijnen met een lucifer

Al die keren dat ze me zeiden te veranderen

En die tijden kan ik niet bevatten

Al mijn geduld

Ik heb het nog een keer geprobeerd

Maar het is niet precies daar tot het einde