Ya Se Va - Los Lobos, Rubén Blades

El que no se arriesga nunca aprende nada

Quien no busca puerta no hallara la entrada

En amor se apuesta entregando el alma

Y como nos cuesta, cuando nos enganan

A veces resulta incuficiente la voluntad

Si de otro depende la realidad, por eso entiendo

Y explicaselo al corazon, que solo aprende

El que arriesga su razon

El que nada intenta nunca hara camino

Nuestras decisiones van creando sestino

Asi fue conmigo

Eterna amargura la que nos deja el amor que no madura

Que malo sabe el dolor

Ya se va, me deja en la soledad, sufriendo

Se va perdiendo la fe, quedas diciendo, amor pa que

Buscando el consuelo en el licor

Recordando lo que el tiempo se llevo

Sobre la ausencia

Queda el recuerdo

Y la sentencia

Del sufrimiento

Oye hermano, es que la vida es asi

Y hasta un lobo puede morir de amor

Me embarca y se aleja, me olvida y me deja

Como a sinbad el marino, en el mar de la ansiedad

Dentro de la carcel de la memoria voy repitiendo

La historia que me condena en la eternidad

Tristeza llega, me abraza y me aprieta y no se despega

Y no me deja contrar la felicidad

Ya no estas mas a mi lado corazon, en el alma solo siento soledad

Wie geen risico neemt, leert nooit iets

Wie geen deur zoekt, vindt de ingang niet

In liefde wed je dat je de ziel geeft

En hoe moeilijk is het voor ons als ze ons bedriegen

Soms is de wil onvoldoende

Als de werkelijkheid van een ander afhangt, daarom begrijp ik het

En leg het uit aan het hart, dat alleen leert

Degene die zijn verstand op het spel zet

Hij die niets probeert, zal nooit een weg vinden

Onze beslissingen creëren sestino

zo was het met mij

Eeuwige bitterheid die ons de liefde achterlaat die niet rijpt

hoe erg de pijn smaakt

Het is weg, het laat me met rust, lijdend

Geloof gaat verloren, je blijft maar zeggen, liefde waarom

Op zoek naar troost in sterke drank

Onthouden hoe lang het duurde

Over de afwezigheid

de herinnering blijft

en de zin

van lijden

Hey broer, is dat leven zo?

En zelfs een wolf kan sterven van liefde

Hij laat me inschepen en loopt weg, vergeet me en verlaat me

Zoals sinbad de zeeman, in de zee van angst

In de gevangenis van het geheugen blijf ik herhalen

Het verhaal dat mij in de eeuwigheid veroordeelt

Verdriet komt, omhelst me en knijpt in me en komt niet weg

En het laat me niet tegen geluk

Je bent niet langer aan mijn zijde mijn hart, in mijn ziel voel ik alleen eenzaamheid