Ides of March - Lex Land

I finally thought something might work out alright

but then it died during the Ides of March.

Birthed in November to brave the Winter,

only to fade before the Spring got its start- now

I have to bury one more thing in my backyard

once again this year during the Ides of March.

Just 'cause I’m used to getting double-clocked

doesn’t mean I’m yet steady as a rock.

Termination doesn’t always follow expiration…

Does my «Key to Tragedy» even belong to a lock?

'Cause now

I have to bury one more thing in my backyard

once again this year during the Ides of March.

It might sound like self-pity but I’m starting to worry

I might be immune to Love,

because despite how much of it I dose out I still doom

everything I touch.

And these short-lived tragic-love-affairs

are getting to be too much.

And I just don’t know if I’ll ever grow to a point

where I can say when I’ve had enough.

Is it necessary?

Must I really bury one more thing?

Eindelijk dacht ik dat er iets goed zou komen

maar toen stierf het tijdens de Ides van maart.

Geboren in november om de winter te trotseren,

alleen om te vervagen voordat de lente begon - nu

Ik moet nog één ding in mijn achtertuin begraven

dit jaar opnieuw tijdens de Ides van maart.

Gewoon omdat ik gewend ben om dubbel geklokt te worden

betekent niet dat ik nog zo standvastig ben.

Beëindiging volgt niet altijd de vervaldatum...

Hoort mijn «Key to Tragedy» zelfs bij een slot?

Want nu

Ik moet nog één ding in mijn achtertuin begraven

dit jaar opnieuw tijdens de Ides van maart.

Het klinkt misschien als zelfmedelijden, maar ik begin me zorgen te maken

Ik ben misschien immuun voor liefde,

want ondanks hoeveel ik er van doseer, verdoem ik nog steeds

alles wat ik aanraak.

En deze kortstondige tragische liefdesaffaires

worden te veel.

En ik weet gewoon niet of ik ooit een punt zal worden

waar ik kan zeggen wanneer ik er genoeg van heb.

Is het noodzakelijk?

Moet ik echt nog één ding begraven?