The Walrus & The Carpenter - Льюис Кэрролл

The sun was shining on the sea,

Shining with all his might:

He did his very best to make

The billows smooth and bright--

And this was odd, because it was

The middle of the night.

The moon was shining sulkily,

Because she thought the sun

Had got no business to be there

After the day was done--

«It's very rude of him,» she said,

«To come and spoil the fun!»

The sea was wet as wet could be,

The sands were dry as dry.

You could not see a cloud, because

No cloud was in the sky:

No birds were flying overhead--

There were no birds to fly.

The Walrus and the Carpenter

Were walking close at hand;

They wept like anything to see

Such quantities of sand:

«If this were only cleared away,»

They said, «it would be grand!»

«If seven maids with seven mops

Swept it for half a year.

Do you suppose,» the Walrus said,

«That they could get it clear?»

«I doubt it,» said the Carpenter,

And shed a bitter tear.

«O Oysters, come and walk with us!»

The Walrus did beseech.

«A pleasant walk, a pleasant talk,

Along the briny beach:

We cannot do with more than four,

To give a hand to each.»

The eldest Oyster looked at him,

But never a word he said:

The eldest Oyster winked his eye,

And shook his heavy head--

Meaning to say he did not choose

To leave the oyster-bed.

But four young Oysters hurried up,

All eager for the treat:

Their coats were brushed, their faces washed,

Their shoes were clean and neat--

And this was odd, because, you know,

They hadn’t any feet.

Four other Oysters followed them,

And yet another four;

And thick and fast they came at last,

And more, and more, and more--

All hopping through the frothy waves,

And scrambling to the shore.

The Walrus and the Carpenter

Walked on a mile or so,

And then they rested on a rock

Conveniently low:

And all the little Oysters stood

And waited in a row.

«The time has come,» the Walrus said,

«To talk of many things:

Of shoes--and ships--and sealing-wax--

Of cabbages--and kings--

And why the sea is boiling hot--

And whether pigs have wings.»

«But wait a bit,» the Oysters cried,

«Before we have our chat;

For some of us are out of breath,

And all of us are fat!»

«No hurry!»

said the Carpenter.

They thanked him much for that.

«A loaf of bread,» the Walrus said,

«Is what we chiefly need:

Pepper and vinegar besides

Are very good indeed--

Now if you’re ready, Oysters dear,

We can begin to feed.»

«But not on us!»

the Oysters cried,

Turning a little blue.

«After such kindness, that would be

A dismal thing to do!»

«The night is fine,» the Walrus said.

«Do you admire the view?

«It was so kind of you to come!

And you are very nice!»

The Carpenter said nothing but

«Cut us another slice:

I wish you were not quite so deaf--

I’ve had to ask you twice!»

«It seems a shame,» the Walrus said,

«To play them such a trick,

After we’ve brought them out so far,

And made them trot so quick!»

The Carpenter said nothing but

«The butter’s spread too thick!»

«I weep for you,» the Walrus said:

«I deeply sympathize.»

With sobs and tears he sorted out

Those of the largest size,

Holding his pocket-handkerchief

Before his streaming eyes.

«O Oysters,» said the Carpenter,

«You've had a pleasant run!

Shall we be trotting home again?'

But answer came there none--

And this was scarcely odd, because

They’d eaten every one.

De zon scheen op de zee,

Stralend uit alle macht:

Hij deed zijn uiterste best om

De golven glad en helder--

En dit was vreemd, want het was

Midden in de nacht.

De maan scheen chagrijnig,

Omdat ze dacht dat de zon

Had geen zaken om daar te zijn

Nadat de dag voorbij was...

'Het is erg onbeleefd van hem,' zei ze,

«Om de pret te komen bederven!»

De zee was zo nat als maar nat kon zijn,

Het zand was zo droog als droog.

Je kon geen wolk zien, omdat

Er was geen wolk aan de lucht:

Er vlogen geen vogels over--

Er waren geen vogels om te vliegen.

De walrus en de timmerman

Dicht bij de hand liepen;

Ze huilden als alles om te zien

Dergelijke hoeveelheden zand:

«Als dit maar werd opgeruimd,»

Ze zeiden: «het zou groots zijn!»

"Als zeven meiden met zeven dweilen"

Heb het een half jaar geveegd.

Denk je,' zei de Walrus,

"Dat ze het duidelijk konden krijgen?"

«Ik betwijfel het,» zei de timmerman,

En een bittere traan laten.

«O oesters, kom met ons wandelen!»

De Walrus smeekte.

«Een aangename wandeling, een aangenaam gesprek,

Langs het zilte strand:

We kunnen niet met meer dan vier,

Elk een handje helpen.»

De oudste Oyster keek hem aan,

Maar nooit een woord zei hij:

De oudste oester knipoogde met zijn ogen,

En schudde zijn zware hoofd--

Dit betekent dat hij niet heeft gekozen

Om het oesterbed te verlaten.

Maar vier jonge oesters haastten zich,

Allemaal enthousiast voor de traktatie:

Hun jassen waren geborsteld, hun gezichten gewassen,

Hun schoenen waren schoon en netjes...

En dit was vreemd, want, weet je,

Ze hadden geen voeten.

Vier andere oesters volgden hen,

En nog eens vier;

En dik en snel kwamen ze eindelijk,

En meer, en meer, en meer...

Allemaal huppelend door de schuimige golven,

En klauteren naar de kust.

De walrus en de timmerman

Liep ongeveer een mijl,

En toen rustten ze op een rots

Lekker laag:

En alle kleine oesters stonden op

En wachtte op een rij.

«De tijd is gekomen,» zei de Walrus,

«Om over veel dingen te praten:

Van schoenen--en schepen--en zegellak--

Van kool--en koningen--

En waarom de zee kokend heet is...

En of varkens vleugels hebben.»

«Maar wacht eens even,» riepen de Oesters,

«Voordat we onze chat hebben;

Want sommigen van ons zijn buiten adem,

En we zijn allemaal dik!»

"Geen haast!"

zei de timmerman.

Daar bedankten ze hem hartelijk voor.

«Een brood,» zei de Walrus,

«Is wat we vooral nodig hebben:

Peper en azijn bovendien

zijn inderdaad erg goed--

Als je er klaar voor bent, beste oesters,

We kunnen beginnen met voeden.»

«Maar niet op ons!»

riepen de oesters,

Wordt een beetje blauw.

"Na zo'n vriendelijkheid zou dat zijn"

Een akelige zaak om te doen!»

'De nacht is prima,' zei de Walrus.

«Bewonder je het uitzicht?

«Het was zo aardig van je om te komen!

En je bent erg aardig!»

De timmerman zei niets anders dan...

«Snijd ons nog een stuk:

Ik wou dat je niet zo doof was...

Ik heb het je twee keer moeten vragen!»

«Het lijkt jammer,» zei de Walrus,

«Om ze zo’n truc uit te halen,

Nadat we ze tot nu toe hebben uitgebracht,

En liet ze zo snel draven!»

De timmerman zei niets anders dan...

"De boter is te dik uitgesmeerd!"

"Ik huil om je", zei de Walrus:

"Ik leef diep mee."

Met snikken en tranen loste hij het op

Die van de grootste maat,

Zijn zakdoek vasthoudend

Voor zijn stromende ogen.

«O oesters,» zei de timmerman,

«Je hebt lekker gelopen!

Zullen we weer naar huis gaan?'

Maar het antwoord kwam er niet...

En dat was niet vreemd, want

Ze hadden ze allemaal opgegeten.