Собака - Лампочка

Я твоя собака неверная.

Дождь стучит, и мне так хочется скулить.

Я помню, каждая встречная

Мечтает меня заменить.

Нет больше смелости,

Сможешь ли ты меня простить?

Пропала уверенность,

И тянет бежать в поле на тучи выть.

Припев:

Ты меня забери с поля чёрного.

Здесь весеннею ночью так холодно.

Что ждёт меня в конце этой повести?

Дождь утих, а мне по-прежнему хочется скулить.

Проиграла тебя своей же совести.

Я-то думала она спит, я-то думала она спит.

Мои лапы замёрзли, когти сточены,

У меня нет сил, я бегу что есть мочи

В ушах звенит твой грозный голос:

«Ты плохая собака, плохой сторож.

Ты не нужна мне больше, ты не нужна мне больше,

Ты не нужна мне больше, ты не нужна мне больше.»

Припев:

Ты меня забери с поля чёрного.

Здесь весеннею ночью так холодно.

Ты меня забери с поля чёрного.

Здесь весеннею ночью так холодно.

Ik ben je ontrouwe hond.

De regen beukt en ik wil zo graag zeuren.

Ik herinner me dat iedereen die ik ontmoet

Dromen om mij te vervangen.

Geen moed meer

Kun je mij vergeven?

Vertrouwen verloren

En hij wil het veld in rennen om naar de wolken te huilen.

Refrein:

Je neemt me mee van het zwarte veld.

Het is hier zo koud op een lenteavond.

Wat staat mij aan het einde van dit verhaal te wachten?

Het is opgehouden met regenen en ik wil nog steeds zeuren.

Ik verloor je aan mijn eigen geweten.

Ik dacht dat ze sliep, ik dacht dat ze sliep.

Mijn poten zijn koud, mijn klauwen zijn geslepen,

Ik heb geen kracht, ik ren uit alle macht

Je formidabele stem klinkt in mijn oren:

'Je bent een slechte hond, een slechte wachter.

Ik heb je niet meer nodig, ik heb je niet meer nodig

Ik heb je niet meer nodig, ik heb je niet meer nodig."

Refrein:

Je neemt me mee van het zwarte veld.

Het is hier zo koud op een lenteavond.

Je neemt me mee van het zwarte veld.

Het is hier zo koud op een lenteavond.