Acantilado - La Oreja de Van Gogh

Supe que era ella al instante

Esa forma suya de llamar

Me acerqué despacio hasta la ventana

Era mi consciencia sin peinar

Fuimos caminando entre los escombros

De mis decisiones sin tomar

Y es que el tiempo pasa, amiga mía

Y la vida avanza sin piedad

Con los pies colgando sobre el mar en el acantilado

Abrazadas al amanecer, me invitaste a saltar

Que la vida es una vez y sabes que estoy a tu lado

Y que el vértigo no es más que el miedo, el miedo a cambiar

Sobre el mar de dudas de tus ojos

Pude ver mis miedos navegar

Siempre veo el gris de el arcoíris

Es mi maldita forma de mirar

Con los pies colgando sobre el mar en el acantilado

Abrazadas al amanecer, me invitaste a saltar

Que la vida es una vez y sabes que estoy a tu lado

Y que el vértigo no es más que el miedo, el miedo a cambiar

Y saltamos al amanecer con el sol en los labios

Con la espuma de los sueños rotos bajo nuestros pies

Y es que el viento nos abrió sus brazos, nos fuimos volando

Donde viven esos corazones que saben perder

Ik wist meteen dat zij het was

Die manier van bellen

Ik liep langzaam naar het raam

Het was mijn geweten ongekamd

We liepen door het puin

Van mijn beslissingen zonder te maken

En het is dat de tijd verstrijkt, mijn vriend

En het leven gaat verder zonder genade

Met je voeten bungelend boven de zee op de klif

Omarmd bij het ochtendgloren, nodigde je me uit om te springen

Dat leven is een keer en je weet dat ik aan je zijde sta

En die duizeligheid is niets meer dan angst, angst voor verandering

Over de zee van twijfel in jouw ogen

Ik kon mijn angsten zien zeilen

Ik zie altijd het grijs van de regenboog

Het is mijn verdomde manier van kijken

Met je voeten bungelend boven de zee op de klif

Omarmd bij het ochtendgloren, nodigde je me uit om te springen

Dat leven is een keer en je weet dat ik aan je zijde sta

En die duizeligheid is niets meer dan angst, angst voor verandering

En we springen bij zonsopgang met de zon op onze lippen

Met het schuim van gebroken dromen onder onze voeten

En de wind opende zijn armen voor ons, we vlogen weg

Waar leven die harten die weten te verliezen?