Me to the Future of You - Knifeworld

Wait for a fall, and you’d want to try and recall,

Times spent in better days, wasting a glorious afternoon.

Think back to summer and you’d want to,

But I’m losing you this time.

Can’t decide if I mind.

Think back to summer and you’d want to,

But I’m losing you this time.

When oceans earn the right to dry up,

And stars have fallen earthward by the score.

Ah!

The end reeks of familiar,

Of ever after me to you.

Final her flames are beautiful,

Close your eyes and close me out of sight.

We’re not for certain cut.

Desire,

That calls me back to you and loses time.

Sold, expired, retarded, burnt out,

Will you still kiss my charred remains?

Oh your face looks like an angel,

Lips and lids are closing, it’s alright.

«I never printed too hard with the Allaways,

(When oceans earn the right to dry up,)

We riddled cradles to coffins, spastics to boffins,

And threw ourselves in line with the universe expanding.

(And stars have fallen earthward by the score.)

With all the trinkets clutching, you deserved,

To force a post into history you’d reserved.

I never printed too hard with the Allaways.

(Ah! The end reeks of familiar,)

I know you heard it before, but we all came from the stars,

And these protons and nucleus are all we really are.

I never printed too hard with the Allaways,

(Of ever after me to you.)

And sent a D.N.A.

code into traction,

It’s got a sigil of an overbite, ah!

ah!

And now it’s spinning like a wheel,

Like a chakra in reverse.

It’s got a reason to print with me everyday,

(Final her flames are beautiful,)

Was I merely a blip along the way?

And over and ever forever it’s finite,

Over and ever forever infinite,

(Close your eyes and close me out of sight.)

On thin ice.

It’s breaking in transmutation.

And it’s born again,

And it gets formed again.

And it’s coming back in two,

And now it’s coming back two times.»

«I never printed too hard with the Allaways,

(We're not for certain cut. Desire,)

We riddled cradles to coffins, spastics to boffins,

And threw ourselves in line with the universe expanding.

(That calls me back to you and loses time.)

With all the trinkets clutching, you deserved,

To force a post into history you’d reserved.

I never printed too hard with the Allaways.

(Sold, expired, retarded, burnt out,)

I know you heard it before, but we all came from the stars,

And these protons and nucleus are all we really are.

I never printed too hard with the Allaways,

(Will you still kiss my charred remains?)

And sent a D.N.A.

code into traction,

It’s got a sigil of an overbite, ah!

ah!

And now it’s spinning like a wheel,

It’s like a chakra in reverse.

It’s got a reason to print with me everyday,

(Oh your face looks like an angel,)

Was I merely a blip along the way?

And over and ever forever it’s finite,

Over and ever forever infinite,

(Lips and lids are closing, it’s alright.)

On thin ice.

It’s breaking in transmutation.

And it’s born again,

And it gets formed again.

And it’s born again,

And it gets formed again.»

Wacht op een val en je wilt proberen je te herinneren,

Tijden doorgebracht in betere dagen, een glorieuze middag verspillend.

Denk terug aan de zomer en je zou willen,

Maar ik verlies je deze keer.

Ik kan niet beslissen of ik het erg vind.

Denk terug aan de zomer en je zou willen,

Maar ik verlies je deze keer.

Wanneer oceanen het recht verdienen om op te drogen,

En sterren zijn met de partituur naar de aarde gevallen.

Ah!

Het einde riekt naar bekende,

Van ooit na mij tot jou.

Eindelijk zijn haar vlammen mooi,

Sluit je ogen en sluit mij uit het zicht.

We zijn niet zeker van een snit.

Verlangen,

Dat roept me terug naar jou en verliest tijd.

Verkocht, verlopen, achterlijk, opgebrand,

Wil je nog steeds mijn verkoolde resten kussen?

Oh, je gezicht lijkt op een engel,

Lippen en oogleden sluiten, het is goed.

«Ik heb nooit te hard geprint met de Allaways,

(Als oceanen het recht verdienen om op te drogen)

We doorzeefden wiegen tot doodskisten, spastisch tot doodskisten,

En wierpen ons in lijn met het uitdijen van het universum.

(En sterren zijn met de partituur naar de aarde gevallen.)

Met alle snuisterijen geklemd, verdiende je,

Om een ​​bericht in de geschiedenis te forceren dat je hebt gereserveerd.

Ik heb nooit te hard geprint met de Allaways.

(Ah! Het einde riekt naar bekend,)

Ik weet dat je het eerder hebt gehoord, maar we kwamen allemaal van de sterren,

En deze protonen en kern zijn alles wat we werkelijk zijn.

Ik heb nooit te hard geprint met de Allaways,

(Van ooit na mij tot jou.)

En stuurde een D.N.A.

coderen in tractie,

Het heeft een teken van een overbeet, ah!

Ah!

En nu draait het als een wiel,

Als een chakra in omgekeerde richting.

Het heeft een reden om elke dag met me af te drukken,

(Eindelijk zijn haar vlammen mooi,)

Was ik slechts een blip onderweg?

En steeds voor altijd is het eindig,

Over en altijd voor altijd oneindig,

(Sluit je ogen en sluit mij uit het zicht.)

Op dun ijs.

Het breekt in transmutatie.

En het is opnieuw geboren,

En het wordt weer gevormd.

En het komt terug in twee,

En nu komt het twee keer terug.»

«Ik heb nooit te hard geprint met de Allaways,

(We zijn niet zeker. Verlangen,)

We doorzeefden wiegen tot doodskisten, spastisch tot doodskisten,

En wierpen ons in lijn met het uitdijen van het universum.

(Dat roept me terug naar jou en verliest tijd.)

Met alle snuisterijen geklemd, verdiende je,

Om een ​​bericht in de geschiedenis te forceren dat je hebt gereserveerd.

Ik heb nooit te hard geprint met de Allaways.

(Verkocht, verlopen, achterlijk, uitgebrand,)

Ik weet dat je het eerder hebt gehoord, maar we kwamen allemaal van de sterren,

En deze protonen en kern zijn alles wat we werkelijk zijn.

Ik heb nooit te hard geprint met de Allaways,

(Zul je nog steeds mijn verkoolde resten kussen?)

En stuurde een D.N.A.

coderen in tractie,

Het heeft een teken van een overbeet, ah!

Ah!

En nu draait het als een wiel,

Het is als een omgekeerde chakra.

Het heeft een reden om elke dag met me af te drukken,

(Oh, je gezicht lijkt op een engel)

Was ik slechts een blip onderweg?

En steeds voor altijd is het eindig,

Over en altijd voor altijd oneindig,

(Lippen en deksels sluiten, het is goed.)

Op dun ijs.

Het breekt in transmutatie.

En het is opnieuw geboren,

En het wordt weer gevormd.

En het is opnieuw geboren,

En het wordt weer gevormd.»