Нет боли - ASSISTAiNT, Kimes

— Who do we trust, Bruce?

— Why, no one, of course

— Not your friends, not your family, not even yourself, Bruce.

Especially not

yourself, eh?

Грязь прилипает к ногам, как к долгам прикипают люди

Ступаю в странной амплитуде в вереницу дней

Пепельницу щей своих ищу в бутылке, обезбол сгноив

Себя и свою тушу, душу-лужу

С бензиновым разводом цвета век

Вето на свет, нет примет, с мраком тет-а-тет.

Я

Как стекломасса и биомусор

Застывшие, как время, окрасом худшего дня

И снова образов борозды

Язв моих полосы на разные полюсы

Поползли голосом тех, кого забрали

Предали земле словами, но земля не слышит…

Нет боли, нет боли,

Но земля не слышит

Нет боли, нет боли,

Но земля не слышит

Нет боли, нет боли,

Но земля, но земля…

Нет боли, нет боли

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Но земля не слышит…

Вред, не осознанный себе, столько лет

Сосланный по выжженной тропе сигарет и брани

Туда, где уже не ждут и никогда не ждали

Четыреста семнадцать сред — мой условный дом

Где окна в плесени или покрыты льдом

В сплине укутан сон вперемешку с дымом

Срывом связок голоса и нервной сети

Окисляюсь в мире, зарываюсь в бреде

Нет боли, нет боли,

Но земля не слышит

Нет боли, нет боли,

Но земля не слышит

Нет боли, нет боли,

Но земля, но земля…

Нет боли, нет боли

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Но земля не слышит…

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Нет боли!

Но земля не слышит…

Well, the final destination of the pain recovery train is self-help via

abstinence, Bruce, eh?

- Wie vertrouwen we, Bruce?

- Waarom, niemand, natuurlijk

— Niet je vrienden, niet je familie, zelfs jezelf niet, Bruce.

vooral niet

jezelf, hè?

Vuil plakt aan de voeten, omdat mensen zich hechten aan schulden

Ik stap in een vreemde amplitude in een reeks van dagen

Ik ben op zoek naar een asbak van mijn koolsoep in een fles, na een verdoving

Ikzelf en mijn karkas, plasziel

Met een petrol scheiding van de kleur van de oogleden

Een veto over het licht, geen tekenen, met de duisternis tete-a-tête.

l

Zoals glassmelt en bioafval

Bevroren als de tijd, de kleur van de slechtste dag

En weer de beelden van de groef

Zweren mijn banden op verschillende polen

Gekropen met de stem van degenen die werden weggenomen

Ze hebben de aarde verraden met woorden, maar de aarde hoort niet...

Geen pijn, geen pijn

Maar de aarde hoort niet

Geen pijn, geen pijn

Maar de aarde hoort niet

Geen pijn, geen pijn

Maar de aarde, maar de aarde...

Geen pijn, geen pijn

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Maar de aarde hoort niet...

Schade, niet gerealiseerd voor zichzelf, voor zoveel jaren

Verbannen langs het verschroeide spoor van sigaretten en misbruik

Daar, waar ze niet langer wachten en nooit wachtten

Vierhonderdzeventien woensdagen is mijn voorwaardelijke thuis

Waar de ramen beschimmeld of bedekt zijn met ijs

Slaap vermengd met rook zit achterin verpakt

Verstoring van stembanden en zenuwnetwerk

Ik oxideer in de wereld, ik graaf in delirium

Geen pijn, geen pijn

Maar de aarde hoort niet

Geen pijn, geen pijn

Maar de aarde hoort niet

Geen pijn, geen pijn

Maar de aarde, maar de aarde...

Geen pijn, geen pijn

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Maar de aarde hoort niet...

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Niet!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Geen pijn!

Maar de aarde hoort niet...

Welnu, de eindbestemming van de pijnhersteltrein is zelfhulp via

onthouding, Bruce, hè?