Tiahuanaco - Killing Joke

I was a tourist in the Andes

On my way to Tiahuanaco

Where the balance of a weeping god

Faced east to the rising sun

But I looked out the window

And all I could see

Was the face of a girl

She was looking at me

She was begging for food

Then I knew I had found

The weeping god

In the face of a child

As she gestures with her fingers

Her little brother followed suit

And all I did was take my camera

So the image never fades away

I no longer saw the great gate of the sun

Nor the dawn of time when our race had begun

Just black eyes like starving dogs looking at me

A weeping god was all I’d ever see

And as I sat in contemplation beyond all charity

Losing the magic and meaning of living

(the earth and the stars these things are mine)

And when they’ve drained the earth of all resources

We’ll face the music still

For you and I shall be striking memories

In the thoughts of our children’s children

I had arrived at my destination

At the gate of the rising sun

We shall again regain in sunset that balance

That we left undone

I stared at the shacks and the shanty town mess

I couldn’t help but to think of the West

The balance was lost and my reason went wild

As the weeping god came alive in the child

I began to weep

And I remember the violation

Determination came

Determination, Yeah!

Ik was een toerist in de Andes

Op weg naar Tiahuanaco

Waar de balans van een huilende god

Geconfronteerd met het oosten naar de rijzende zon

Maar ik keek uit het raam

En alles wat ik kon zien

Was het gezicht van een meisje?

Ze keek naar mij

Ze bedelde om eten

Toen wist ik dat ik had gevonden

De huilende god

In het gezicht van een kind

Terwijl ze met haar vingers gebaren

Haar kleine broertje volgde zijn voorbeeld

En het enige wat ik deed was mijn camera meenemen

Het beeld vervaagt dus nooit

Ik zag de grote poort van de zon niet meer

Noch de dageraad van de tijd toen onze race was begonnen

Alleen zwarte ogen als uitgehongerde honden die naar me kijken

Een huilende god was alles wat ik ooit zou zien

En terwijl ik in overpeinzing zat buiten alle liefdadigheid

De magie en betekenis van het leven verliezen

(de aarde en de sterren, deze dingen zijn van mij)

En wanneer ze de aarde hebben leeggezogen van alle hulpbronnen

We zullen de muziek nog steeds onder ogen zien

Voor jou en ik zullen opvallende herinneringen zijn

In de gedachten van de kinderen van onze kinderen

Ik was op mijn bestemming aangekomen

Aan de poort van de rijzende zon

We zullen dat evenwicht bij zonsondergang opnieuw herwinnen

Dat we ongedaan hebben gelaten

Ik staarde naar de hutten en de rotzooi in de sloppenwijk

Ik moest aan het Westen denken

De balans was zoek en mijn reden werd wild

Toen de huilende god tot leven kwam in het kind

Ik begon te huilen

En ik herinner me de overtreding

vastberadenheid kwam

Vastberadenheid, ja!