I've Grown Accustomed to Your Face - Kenny Dorham

Damn!

Damn!

Damn!

Damn!

I’ve grown accustomed to her face

She almost makes the day begin

I’ve grown accustomed to the tune that

She whistles night and noon

Her smiles, her frowns

Her ups, her downs

Are second nature to me now

Like breathing out and breathing in

I was serenely independent and content before we met

Surely I could always be that way again

And yet

I’ve grown accustomed to her look

Accustomed to her voice

Accustomed to her face

I can see her now, Mrs. Freddy Eynsford-Hill

In a wretched little flat above a store

I can see her now, not a penny in the till

And a bill collector beating at the door

She’ll try to teach the things I taught her

And end up selling flowers instead

Begging for her bread and water

While her husband has his breakfast in bed

In a year, or so, when she’s prematurely grey

And the blossom in her cheek has turned to chalk

She’ll come home, and lo, he’ll have upped and run away

With a social-climbing heiress from New York

Poor Eliza.

How simply frightful

How humiliating!

How delightful

How poignant it’ll be on that inevitable night

When she hammers on my door in tears and rags

Miserable and lonely, repentant and contrite

Will I take her in or hurl her to the walls

Give her kindness or the treatment she deserves

Will I take her back or throw the baggage out

But I’m a most forgiving man

The sort who never could, ever would

Take a position and staunchly never budge

A most forgiving man

But, I shall never take her back

If she were even crawling on her knees

Let her promise to atone

Let her shiver, let her moan

I’ll slam the door and let the hell-cat freeze

But I’m so used to hear her say

Good morning everyday

Her joys, her woes

Her highs, her lows

Are second nature to me now

Like breathing out and breathing in

I’m very grateful she’s a woman

And so easy to forget

Rather like a habit

One can always break

And yet

I’ve grown accustomed to the trace

Of something in the air

Accustomed to her face

Verdomd!

Verdomd!

Verdomd!

Verdomd!

Ik ben gewend geraakt aan haar gezicht

Ze laat de dag bijna beginnen

Ik ben gewend geraakt aan het deuntje dat

Ze fluit nacht en middag

Haar glimlach, haar frons

Haar ups, haar downs

Zijn mijn tweede natuur nu?

Zoals uitademen en inademen

Ik was rustig onafhankelijk en tevreden voordat we elkaar ontmoetten

Ik zou toch altijd weer zo kunnen zijn

En toch

Ik ben gewend geraakt aan haar uiterlijk

Gewend aan haar stem

Gewend aan haar gezicht

Ik kan haar nu zien, mevrouw Freddy Eynsford-Hill

In een ellendig flatje boven een winkel

Ik kan haar nu zien, geen cent in de kassa

En een rekeningenverzamelaar die aan de deur klopt

Ze zal proberen de dingen te leren die ik haar heb geleerd

En uiteindelijk in plaats daarvan bloemen verkopen

Bedelen om haar brood en water

Terwijl haar man ontbijt op bed heeft

Over een jaar of zo, als ze voortijdig grijs is

En de bloesem op haar wang is veranderd in krijt

Ze zal naar huis komen, en zie, hij zal zijn opgestaan ​​​​en weglopen

Met een sociaal klimmende erfgename uit New York

Arme Eliza.

Hoe gewoon beangstigend

Hoe vernederend!

Hoe heerlijk

Hoe aangrijpend zal het zijn op die onvermijdelijke nacht

Wanneer ze in tranen en met vodden op mijn deur klopt

Ellendig en eenzaam, berouwvol en berouwvol

Zal ik haar in huis nemen of haar tegen de muren smijten?

Geef haar vriendelijkheid of de behandeling die ze verdient

Zal ik haar terugbrengen of de bagage weggooien?

Maar ik ben een zeer vergevingsgezinde man

Het soort dat nooit zou kunnen, ooit zou

Neem een ​​standpunt in en geef nooit op

Een meest vergevingsgezinde man

Maar ik zal haar nooit terugnemen

Als ze zelfs maar op haar knieën zou kruipen

Laat haar beloven om te boeten

Laat haar rillen, laat haar kreunen

Ik sla de deur dicht en laat de hel-kat bevriezen

Maar ik ben zo gewend om haar te horen zeggen

Goedemorgen elke dag

Haar vreugden, haar ellende

Haar hoogtepunten, haar dieptepunten

Zijn mijn tweede natuur nu?

Zoals uitademen en inademen

Ik ben erg dankbaar dat ze een vrouw is

En zo gemakkelijk te vergeten

Liever een gewoonte

Je kan altijd breken

En toch

Ik ben gewend geraakt aan het spoor

Van iets in de lucht

Gewend aan haar gezicht