Two Soldiers - Julie Miller

He was just a blue-eyed Boston boy,

His voice was low with pain.

«I'll do your bidding, comrade mine,

If I ride back again.

But if you ride back and I am left,

You’ll do as much for me,

Mother, you know, must hear the news,

So write to her tenderly.

«She's waiting at home like a patient saint,

Her fond face pale with woe.

Her heart will be broken when I am gone,

I’ll see her soon, I know.»

Just then the order came to charge,

For an instance hand touched hand.

They said, «Aye,"and away they rode,

That brave and devoted band.

Straight was the track to the top of the hill,

The rebels they shot and shelled,

Plowed furrows of death through the toiling ranks,

And guarded them as they fell.

There soon came a horrible dying yell

From heights that they could not gain,

And those whom doom and death had spared

Rode slowly back again.

But among the dead that were left on the hill

Was the boy with the curly hair.

The tall dark man who rode by his side

Lay dead beside him there.

There’s no one to write to the blue-eyed girl

The words that her lover had said.

Momma, you know, awaits the news,

And she’ll only know he’s dead.

Hij was gewoon een jongen uit Boston met blauwe ogen,

Zijn stem was laag van de pijn.

«Ik zal je wensen uitvoeren, kameraad de mijne,

Als ik weer terug rijd.

Maar als je terugrijdt en ik ben achtergebleven,

Je zult evenveel voor mij doen,

Moeder, weet je, moet het nieuws horen,

Dus schrijf haar teder.

«Ze wacht thuis als een geduldige heilige,

Haar tedere gezicht bleek van wee.

Haar hart zal gebroken zijn als ik weg ben,

Ik zie haar snel, ik weet het.»

Op dat moment kwam het bevel om op te laden,

Bijvoorbeeld hand aangeraakt hand.

Ze zeiden: "Aye," en weg reden ze,

Die dappere en toegewijde band.

Recht was het pad naar de top van de heuvel,

De rebellen die ze neerschoten en beschoten,

Geploegde voren van de dood door de zwoegende gelederen,

En bewaakte ze terwijl ze vielen.

Al snel kwam er een vreselijke doodskreet

Van hoogten die ze niet konden bereiken,

En degenen die onheil en dood hadden gespaard

Weer langzaam teruggereden.

Maar onder de doden die op de heuvel werden achtergelaten

Was de jongen met het krullende haar.

De lange donkere man die naast hem reed

Lag daar dood naast hem.

Er is niemand om naar het meisje met de blauwe ogen te schrijven

De woorden die haar minnaar had gezegd.

Mama, weet je, wacht op het nieuws,

En ze zal alleen weten dat hij dood is.