Tangled up in Blue - Joan Osborne

Early one morning the sun was shining

I was laying in bed

Wondering if she’d changed at all

If her hair was still red

Her folks they said our lives together

Sure was going to be rough

They never did like Mama’s homemade dress

Papa’s bankbook wasn’t big enough

And I was standing on the side of the road

Rain falling on my shoes

Heading out for the East Coast

Lord knows I’ve paid some dues

Getting through

Tangled up in blue

She was married when we first met

Soon to be divorced

I helped her out of a jam, I guess

But I used a little too much force

We drove that car as far as we could

Abandoned it out West

Split up on a dark sad night

Both agreeing it was best

She turned around to look at me

As I was walking away

I heard her say over my shoulder

«We'll meet again someday

On the avenue»

Tangled up in blue

I had a job in the great north woods

Working as a cook for a spell

But I never did like it all that much

And one day the ax just fell

So I drifted down to New Orleans

Where I lucky was to be employed

Working for a while on a fishing boat

Right outside of Delacroix

But all the while I was alone

The past was close behind

I seen a lot of women

But she never escaped my mind

And I just grew

Tangled up in blue

She was working in a topless place

And I stopped in for a beer

I just kept looking at the side of her face

In the spotlight, so clear

And later on, when the crowd thinned out

I was just about to do the same

She was standing there, in back of my chair

Said to me «Tell me, don’t I know your name?»

I muttered something underneath my breath

She studied the lines on my face

I must admit, I felt a little uneasy

When she bent down to tie the laces

Of my shoe

Tangled up in blue

She lit a burner on the stove

And offered me a pipe

«I thought you’d never say hello» she said

«You look like the silent type»

Then she opened up a book of poems

And handed it to me

Written by an Italian poet

From the thirteenth century

And every one of them words rang true

And glowed like burning coal

Pouring off of every page

Like it was written in my soul

From me to you

Tangled up in blue

I lived with them on Montague Street

In a basement down the stairs

There was music in the cafes at night

And revolution in the air

Then he started into dealing with slaves

And something inside of him died

She had to sell everything she owned

And froze up inside

And when it finally, the bottom fell out

I became withdrawn

The only thing I knew how to do

Was to keep on keeping on

Like a bird that flew

Tangled up in blue

So now I’m going back again

I got to get to her somehow

All the people we used to know

They’re an illusion to me now

Some are mathematicians

Some are carpenter’s wives

Don’t know how it all got started

I don’t know what they’re doing with their lives

But me, I’m still on the road

A-heading for another joint

We always did feel the same

We just saw it from a different point

Of view

Tangled up in blue

Op een vroege ochtend scheen de zon

Ik lag in bed

Ik vroeg me af of ze überhaupt was veranderd

Als haar haar nog steeds rood was

Haar ouders zeiden dat onze levens samen waren

Het zou zeker ruw worden

Ze hielden nooit van mama's zelfgemaakte jurk

Papa's bankboekje was niet groot genoeg

En ik stond aan de kant van de weg

Regen die op mijn schoenen valt

Op weg naar de oostkust

God weet dat ik wat contributie heb betaald

Doorkomen

Verstrikt in blauw

Ze was getrouwd toen we elkaar voor het eerst ontmoetten

Binnenkort scheiden

Ik heb haar uit de problemen geholpen, denk ik

Maar ik gebruikte een beetje te veel kracht

We hebben die auto zover mogelijk gereden

Verliet het uit West

Opgesplitst op een donkere droevige nacht

Beiden waren het erover eens dat het het beste was

Ze draaide zich om om naar mij te kijken

Terwijl ik wegliep

hoorde ik haar over mijn schouder zeggen

"We zullen elkaar ooit weer ontmoeten"

Op de laan»

Verstrikt in blauw

Ik had een baan in de Great North Woods

Voor een tijdje als kok werken

Maar ik vond het nooit zo leuk

En op een dag viel de bijl gewoon

Dus dreef ik naar New Orleans

Waar ik het geluk had om te werken

Een tijdje werken op een vissersboot

Net buiten Delacroix

Maar al die tijd was ik alleen

Het verleden lag dicht achter

Ik heb veel vrouwen gezien

Maar ze is nooit aan mijn gedachten ontsnapt

En ik ben gewoon gegroeid

Verstrikt in blauw

Ze werkte op een topless plek

En ik stopte voor een biertje

Ik bleef maar naar de zijkant van haar gezicht kijken

In de schijnwerpers, zo duidelijk

En later, toen de menigte uitdunde

Ik stond op het punt hetzelfde te doen

Ze stond daar, achterin mijn stoel

Zei tegen me «Vertel me, weet ik je naam niet?»

Ik mompelde iets onder mijn adem

Ze bestudeerde de lijnen op mijn gezicht

Ik moet toegeven dat ik me een beetje ongemakkelijk voelde

Toen ze bukte om de veters te strikken

Van mijn schoen

Verstrikt in blauw

Ze stak een brander op het fornuis aan

En bood me een pijp aan

"Ik dacht dat je nooit hallo zou zeggen" zei ze

«Je lijkt op het stille type»

Toen opende ze een boek met gedichten

En gaf het aan mij

Geschreven door een Italiaanse dichter

Vanaf de dertiende eeuw

En elk van die woorden klonk waar

En gloeide als brandende kolen

Van elke pagina stromen

Alsof het in mijn ziel is geschreven

Van mij voor Jou

Verstrikt in blauw

Ik woonde bij hen in Montague Street

In een kelder beneden aan de trap

Er was 's avonds muziek in de cafés

En revolutie in de lucht

Toen begon hij met slaven om te gaan

En iets in hem stierf

Ze moest alles verkopen wat ze bezat

En bevroor van binnen

En toen het eindelijk uitviel, viel de bodem eruit

Ik werd teruggetrokken

Het enige wat ik wist hoe te doen

Was om door te gaan

Als een vogel die vloog

Verstrikt in blauw

Dus nu ga ik weer terug

Ik moet haar op de een of andere manier bereiken

Alle mensen die we vroeger kenden

Ze zijn nu een illusie voor mij

Sommige zijn wiskundigen

Sommigen zijn timmermansvrouwen

Weet niet hoe het allemaal begon

Ik weet niet wat ze met hun leven doen

Maar ik, ik ben nog steeds onderweg

Op weg naar een andere joint

We voelden ons altijd hetzelfde

We hebben het net vanuit een ander punt gezien

Van weergave

Verstrikt in blauw