Wailing Wall - Ivory Tower

A careful walk on broken crystal alibis, I dodge a rage

she scatter round

A face that hides any kind, any sign, any traits of

weakness

Words break out from deep within showing me again the

reality

Of what we have, where we stand, that we don’t

comprehend

Together yet alone, a wall inside our home

Together we have built it, filled it, just as we dig

deep

To bury unsaid in ourselves a hiding place

To treasure up the hurt, the pain but

Let it out, let it out, free it from the underground

Break her heart, take her heart, think about a brand

new start

Deify, deify, a rest of hope I can deny

Look at you, look at me … Stop, stop

Time is running out, you reach for life without the

light of self control

Time is running out, wake up my friend and feel again

what’s really there

Scars now visible, but who is responsible?

Is it

invertible?

Can we take back, suffering, pain, the wounds, the

hurt?

We fall into the great oblivion, we’ve unlearned to

carry on

We blame it on, the me, the you, the us, the we, the

lust

A remaining peace of trust, somewhere in the dust

Unjustly covered by confusion that led us astray

Here at my wailing wall, I hope you hear my call,

Help us to break the surface (Repeat)

Here at my wailing wall, I hope you hear my call, stop

the fall

(Let it out, let it out)

(Free it from the underground)

(Think about, think about, stop it, stop it)

Een voorzichtige wandeling op gebroken kristallen alibi's, ik ontwijk een woede

ze strooit rond

Een gezicht dat elk soort, elk teken, elke eigenschap van . verbergt

zwakheid

Diep van binnen komen woorden naar buiten die me weer de

realiteit

Van wat we hebben, waar we staan, dat we niet hebben

begrijpen

Samen en toch alleen, een muur in ons huis

Samen hebben we het gebouwd, gevuld, net zoals we graven

diep

Om onuitgesproken in onszelf een schuilplaats te begraven

Om de pijn te koesteren, de pijn maar

Laat het eruit, laat het eruit, bevrijd het uit de metro

Breek haar hart, neem haar hart, denk aan een merk

nieuw begin

Vergoddelijken, vergoddelijken, een rest van hoop die ik kan ontkennen

Kijk naar jou, kijk naar mij ... Stop, stop

De tijd dringt, je reikt naar het leven zonder de

licht van zelfbeheersing

De tijd dringt, maak mijn vriend wakker en voel weer

wat is er echt?

Littekens nu zichtbaar, maar wie is verantwoordelijk?

Is het

omkeerbaar?

Kunnen we het lijden, de pijn, de wonden, de...

zeer doen?

We vallen in de grote vergetelheid, we hebben het afgeleerd

ga door

We geven het de schuld, de ik, de jij, de ons, de wij, de

lust

Een resterende gemoedsrust, ergens in het stof

Onterecht gedekt door verwarring die ons op een dwaalspoor bracht

Hier bij mijn klaagmuur, ik hoop dat je mijn roep hoort,

Help ons de oppervlakte te doorbreken (Herhaal)

Hier bij mijn klaagmuur, ik hoop dat je mijn oproep hoort, stop!

de val

(Laat het eruit, laat het eruit)

(Bevrijd het van de metro)

(Denk aan, denk aan, stop ermee, stop ermee)