Entangled - Iniquity

I remember sitting in the train

Though it seems ages ago, I figure that

No more than a couple of weeks have elapsed since then

I also remember the thoughts racing in my mind.

I’d read that before going

Into battle, even the most ardent veteran soldier feels the pangs of fear

And I wondered why I only felt a sense of numbness in my stomach and legs

Premonition perhaps?

During training we’d been told by our senior officers always to keep our

Carbines clean of grime.'Cleansed mine for what might have been the fiftieth

time, whilst rolling

Through the French countryside listening to the distant thunder.

By then I didn’t realise that it was the mellow booming of

The Germans'

Heavy artillery, shelling our line.

Or, maybe, ours shelling theirs?

I’d heard that even if you’re dug in, in a shelter, the big howitzers

Could get you

In the train I split a cigarette with a guy from back home.

This was his

Second trip to the front.

He told me how his former company was set to dig

Out a bombed cellar, and how the people they found had been uninjured by

The shrapnel and fire.

They had been crushed by the pressure of the

Detonation — their lungs had been pushed through their mouths.

He also told me

to swap my bayonet for a field shovel at any

Given moment

«When you’re at close quarters, a sharpened field shovel can lob the head

Off a mans shoulders.

And it won’t break or get stuck in the ribs like a

Bayonet.»

That’s what he said.

His name is Liam, or was Liam.

As I’m writing

this, I can hear him

Screaming.

I can just barely make him out in a crater next to the German

Trench.

Horribly entangled in barbwire.

He’s not screaming for his mom or

Anything.

Just screaming.

Maybe his throat has been lacerated.

It sounds

Kind of gurgling.

And he’s lost both his legs… Guess he won’t be screaming

Much longer…

God I wished that I had a grenade or something, so I could end his misery

Right now

Well, even if I had a grenade, I doubt that I would be able to hurl it to

Him.

I’ve been holding most of my entrails back with one hand, since darkness

Fell.

Irony of ironies — the German that opened my stomach knew the trick with

The field shovel, too.

Or maybe he wasn’t German at all.

They have a Hungarian

penal legion

Posted along the line.

Maybe he was one of them?

I crushed his head with my respirator canister.

Never thought of that as a

Weapon, but in the heat of close combat, anything will do… I’ve seen

Soldiers gouge each other’s eyes with bare hands… And I saw a boy, no more

Than fifteen or sixteen, rip a Germans throat out with his teeth

It is madness!

Mere animals clawing at each other

Now in the breaks between the drumfires, I can hear the enemy mustering in

Their trenches.

I can hear the sucking sound of boots being yanked out of

The knee-deep clay, and the dry clanging of a water-cooled MG being

Reloaded.

The next charge can’t be far off, and yet still fear eludes me.

For the

First time in weeks, I’m certain of what’s going to happen

When the sun rises and hardens the clay, I’ll be here no longer.

The same

Numbness I felt in train has returned, and I know my time is at hand

Guess I’ll be screaming no more…

Ik herinner me dat ik in de trein zat

Hoewel het eeuwen geleden lijkt, denk ik dat:

Er zijn sindsdien niet meer dan een paar weken verstreken

Ik herinner me ook de gedachten die door mijn hoofd raasden.

Dat had ik gelezen voordat ik ging

In de strijd voelt zelfs de meest fervente veteraan de angstgevoelens

En ik vroeg me af waarom ik alleen een gevoel van gevoelloosheid in mijn maag en benen voelde

Voorgevoel misschien?

Tijdens de training kregen we van onze hogere officieren te horen dat we onze

Karabijnen ontdoen van vuil. 'Reinigde de mijne voor wat de vijftigste had kunnen zijn'

tijd, tijdens het rollen

Door het Franse platteland luisterend naar de verre donder.

Tegen die tijd realiseerde ik me niet dat het het zachte dreunen was van

De Duitsers'

Zware artillerie beschiet onze linie.

Of misschien de onze die de hunne beschiet?

Ik had gehoord dat, zelfs als je in een schuilplaats zit, de grote houwitsers

Kan je pakken

In de trein deelde ik een sigaret met een man van thuis.

Dit was van hem

Tweede reis naar het front.

Hij vertelde me hoe zijn voormalige bedrijf zou gaan graven

Uit een gebombardeerde kelder, en hoe de mensen die ze vonden ongedeerd waren door...

De granaatscherven en het vuur.

Ze waren verpletterd door de druk van de

Ontploffing - hun longen waren door hun mond geduwd.

Hij heeft me ook verteld

om mijn bajonet te ruilen voor een veldschop op elk willekeurig moment

gegeven moment

«Als je dichtbij bent, kan een geslepen veldschop de kop lobben»

Van de schouders van een man.

En het zal niet breken of vast komen te zitten in de ribben zoals een

Bajonet."

Dat is wat hij zei.

Zijn naam is Liam, of was Liam.

Terwijl ik aan het schrijven ben

dit, ik kan hem horen

schreeuwen.

Ik kan hem amper onderscheiden in een krater naast de Duitser

Geul.

Vreselijk verstrikt in prikkeldraad.

Hij schreeuwt niet om zijn moeder of

Iets.

Gewoon schreeuwen.

Misschien is zijn keel gescheurd.

Het klinkt

Een soort van gorgelen.

En hij is zijn beide benen kwijt... Ik denk dat hij niet zal schreeuwen

Veel langer…

God, ik wou dat ik een granaat had of zoiets, zodat ik een einde kon maken aan zijn ellende

Nu

Nou, zelfs als ik een granaat had, betwijfel ik of ik hem naar

Hem.

Ik heb de meeste van mijn ingewanden met één hand tegengehouden, sinds het donker is

viel.

Ironie der ironie - de Duitser die mijn maag opende kende de truc met

De veldschop ook.

Of misschien was hij helemaal geen Duitser.

Ze hebben een Hongaarse

straf legioen

Langs de lijn geplaatst.

Misschien was hij een van hen?

Ik verpletterde zijn hoofd met mijn gasmasker.

Nooit aan gedacht als een

Wapen, maar in het heetst van de strijd is alles goed... Ik heb het gezien

Soldaten gutsen elkaar in de ogen met blote handen... En ik zag een jongen, niet meer

Dan vijftien of zestien, scheur een Duitser de keel uit met zijn tanden

Het is waanzin!

Alleen dieren die naar elkaar klauwen

Nu, in de pauzes tussen de trommelvuren, hoor ik de vijand binnenkomen

Hun loopgraven.

Ik hoor het zuigende geluid van laarzen die worden uitgetrokken

De kniediepe klei en het droge gekletter van een watergekoeld MG-wezen

Opnieuw geladen.

De volgende aanval kan niet ver weg zijn, en toch ontgaat me nog steeds angst.

Voor de

Voor het eerst in weken weet ik zeker wat er gaat gebeuren

Als de zon opkomt en de klei verhardt, ben ik hier niet meer.

Hetzelfde

Gevoelloosheid die ik voelde in de trein is teruggekeerd en ik weet dat mijn tijd nabij is

Ik denk dat ik niet meer zal schreeuwen...