The Firstborn from Murk - Inferno

Nastal čas zabít ticho spásných modliteb

a plivat do tváře světské marnosti v hanbě.

Dej mé vůli sílu z naprosté nicoty, třesku a hříchu

a mohu pochodovat vstříc;

k Tobě můj pane nahý.

Proveď mne branami, světů tam hluboko dole.

Dovol mi se postavit po tvé levici na okraj božství

a zabodni svůj trojzubec z nejčernější větve hříchů

do mého těla a srdce, jenž vkládá kacířství v naše buňky,

ať opět uzřím archetyp věčného smilství a chaosu.

Vzývej mé tělo do své svatyně zvané smrt, v tanci neřesti, v tanci chtíče

věčného zla.

Roztroušený kráčím k zlomenému světlu života do ohně hříchu a jedu

v souřadnicích rozporu, nikdy a nikde, kde vesmír stagnuje

a tvé prázdné nic je pro mne více než mé já - Slunce člověka.

Nepřekonané světlo, co padělá božskou tkáň a jednou provždy pohřbí vše lidské.

Polykám všechnu pustinu z vězení tohoto života, mimo realitu v masce zoufalství,

hanby, perverze a odpadu.

Kde není žádná svatá božskost, žádná pravda, žádný sen, jen globální zatuchlost

evangelia, obraz vesmíru, že láska je zákon jako skrytá realita ničící řád…

Umírám, procitám na počátek ve svůj vlastní prvek do bran bílé smrti…

tvojí milostí.

Het is tijd om de stilte van reddende gebeden te doden

en spuug in het aangezicht van wereldse ijdelheid in schaamte.

Geef mijn wil de kracht van het volslagen niets, bang en zonde

en ik kan marcheren naar;

voor u mijn heer naakt.

Leid me door de poorten, de werelden diep daar beneden.

Laat me aan je linkerhand staan ​​aan de rand van goddelijkheid

en doorboort je drietand van de zwartste tak van zonden

in mijn lichaam en hart, die ketterij in onze cellen brengt,

laat me het archetype van eeuwige hoererij en chaos opnieuw zien.

Roep mijn vlees in uw heiligdom genaamd dood, in de dans van ondeugd, in de dans van lust

eeuwig kwaad.

Verstrooid loop ik naar het gebroken licht van het leven in het vuur van zonde en vergif

in tegenstrijdige coördinaten, nooit en nergens waar het universum stagneert

en jouw lege niets is meer voor mij dan mijn zelf - de zon van de mens.

Het onovertroffen licht dat goddelijk weefsel vervalst en al het menselijke voor eens en voor altijd begraaft.

Ik slik alle woestenij van deze levensgevangenis in, behalve de realiteit in een masker van wanhoop,

schaamte, perversie en verspilling.

Waar geen heilige godheid is, geen waarheid, geen droom, alleen wereldwijde stagnatie

evangelie, het beeld van het universum dat liefde de wet is als een verborgen realiteit die de orde vernietigt...

Ik ga dood, ik word in het begin wakker in mijn eigen element tot aan de poorten van de witte dood...

door uw genade.