Here In After - Immolation

Alone

Without warmth

Without light

But how do I see in this darkness

Death feeds upon me

The condemned under my feet

Eternity has passed us by

Everyone is here

The ones I’ve loved and hated

All of us in pain… together

In a timeless void of anguish

Where sorrow is like breathing

And with every breath I hurt more and more

The fallen and trampled

Damned to spend eternity here

Constant burning souls

In a sea of writhing flesh

Endless plains

Of sin and deprivation

Those of wealth and might, of humble and weak

Those who gave way to uphold God’s will

He who has conquered and he who has failed

The wicked and the holy in utter desolation

In this absence of being, misery consumes

Existing not living, I am dead yet AI feel in total seclusion

I am left to ponder the empty promises of your shallow God

The sounds of anguish… so loud

Their sobbing… like thunder

Pierces through me… and crushed me

Again… and again… and again

So vast this pain

More unbearable it becomes

With every passing moment

I pray for an end

In a timeless void of anguish

Where sorrow is like breathing

And with every breath I hurt more and more

Alleen

zonder warmte

Zonder licht

Maar hoe kan ik zien in deze duisternis?

De dood voedt zich met mij

De veroordeelden onder mijn voeten

De eeuwigheid is aan ons voorbijgegaan

Iedereen is hier

Degenen die ik heb liefgehad en gehaat

We hebben allemaal pijn... samen

In een tijdloze leegte van angst

Waar verdriet is als ademen

En met elke ademhaling heb ik meer en meer pijn

De gevallenen en vertrapten

Verdomme om hier de eeuwigheid door te brengen

Constant brandende zielen

In een zee van kronkelend vlees

Eindeloze vlakten

Van zonde en ontbering

Die van rijkdom en macht, van nederig en zwak

Degenen die toegaven om Gods wil te handhaven

Hij die heeft overwonnen en hij die heeft gefaald

De goddelozen en de heiligen in totale verlatenheid

In deze afwezigheid van zijn, verteert de ellende

Bestaand niet levend, ik ben dood maar toch voel ik me in totale afzondering

Ik moet nadenken over de loze beloften van uw oppervlakkige God

De geluiden van angst... zo luid

Hun snikken... als de donder

Gaat door me heen... en verplettert me

Opnieuw… en opnieuw… en opnieuw

Zo groot deze pijn

Ondraaglijker wordt het

Met elk voorbijgaand moment

Ik bid voor een einde

In een tijdloze leegte van angst

Waar verdriet is als ademen

En met elke ademhaling heb ik meer en meer pijn