An Evening With Morning Star (Act. II) - I, Omega

The executed have all moved on

still I struggle in a shallow grave

screaming at the impotent that

put me here

I am not whole

from watching the soil spread

solemn faces

the earth embraces

each grain represents every bit of doubt that spills out of me

I’m choking on the words that can’t be released

only rough skin remains

where my mouth used to be

it was condemned all the goddamn years ago when I still had pride

call it off, call it off I have nothing to say

If this body’s just a coffin I will choose when it lays

We’re all just dying to plot our graves

serving ourselves a bit of grace on our own terms

ignoring what we’ve learned

waste not what you’ve earned

I pray more than the faithful

repent more than atoned

I’ve been deemed a skeptic by every atheist I know

yet I still can’t find meaning in this world

I mourn him as he won’t find worth

eight eyes radiate desires of four hearts ever calling out two shoulders hold

up the one burden they couldn’t help

call it off, call it off I have nothing to say

If this body’s just a coffin I will choose when it lays

We’re all just dying to plot our graves

serving ourselves a bit of grace on our own terms

ignoring what we’ve learned

waste not what you’ve earned

burning up burning up there’s a fire in me

from a devil on my shoulder that seeks empathy

protect the sinner fuck the saint

not finding peace just disdain

how can you say we’re meant to be this way

when you’re living in an hourglass and you can’t seem to find the time to change

I refuse to go quietly

if I’m going to hell at least that means you’re in heaven holding her head and

making excuses for a father who couldn’t

when I die I hope you see them picketing my funeral

screaming at the top of their lungs

at least then you’ll know that they make the world a bitter place

I left the world a better place to call home

call it off, call it off I have nothing to say

If this body’s just a coffin I will choose when it lays

We’re all just dying to plot our graves

serving ourselves a bit of grace on our own terms

ignoring what we’ve learned

waste not what you’ve earned

burning up burning up there’s a fire in me

from a devil on my shoulder that seeks empathy

protect the sinner fuck the saint

not finding peace just disdain

how can you say we’re meant to be this way

when you’re living in an hourglass and you can’t seem to find the time to

change.

De geëxecuteerden zijn allemaal verder gegaan

toch worstel ik in een ondiep graf

schreeuwen tegen de machteloze die

zet me hier

Ik ben niet heel

van het kijken naar de verspreiding van de grond

plechtige gezichten

de aarde omarmt

elke korrel staat voor elk beetje twijfel dat uit me stroomt

Ik stik in de woorden die niet kunnen worden vrijgegeven

er blijft alleen een ruwe huid over

waar mijn mond was

het werd al die verdomde jaren geleden veroordeeld toen ik nog trots was

stop ermee, stop ermee, ik heb niets te zeggen

Als dit lichaam slechts een kist is, zal ik kiezen wanneer het wordt gelegd

We staan ​​allemaal te trappelen om onze graven uit te stippelen

onszelf een beetje genade geven op onze eigen voorwaarden

negeren wat we hebben geleerd

verspil niet wat je hebt verdiend

Ik bid meer dan de gelovigen

meer berouw dan verzoening

Ik ben door elke atheïst die ik ken als een scepticus beschouwd

toch kan ik nog steeds geen betekenis vinden in deze wereld

Ik rouw om hem, want hij zal het niet waard vinden

acht ogen stralen verlangens uit van vier harten die ooit roepen twee schouders vasthouden

de enige last op die ze niet konden helpen

stop ermee, stop ermee, ik heb niets te zeggen

Als dit lichaam slechts een kist is, zal ik kiezen wanneer het wordt gelegd

We staan ​​allemaal te trappelen om onze graven uit te stippelen

onszelf een beetje genade geven op onze eigen voorwaarden

negeren wat we hebben geleerd

verspil niet wat je hebt verdiend

brandend brandend er is een vuur in mij

van een duivel op mijn schouder die empathie zoekt

bescherm de zondaar, fuck de heilige

geen vrede vinden, gewoon minachten

hoe kun je zeggen dat we zo moeten zijn?

wanneer je in een zandloper leeft en je lijkt geen tijd te vinden om te veranderen

Ik weiger stil te gaan

als ik naar de hel ga, betekent dat tenminste dat je in de hemel bent en haar hoofd vasthoudt en

excuses verzinnen voor een vader die dat niet kon

als ik sterf, hoop ik dat je ze op mijn begrafenis ziet staan

schreeuwen naar de top van hun longen

dan weet je tenminste dat ze de wereld bitter maken

Ik heb de wereld achtergelaten als een betere plek om thuis te noemen

stop ermee, stop ermee, ik heb niets te zeggen

Als dit lichaam slechts een kist is, zal ik kiezen wanneer het wordt gelegd

We staan ​​allemaal te trappelen om onze graven uit te stippelen

onszelf een beetje genade geven op onze eigen voorwaarden

negeren wat we hebben geleerd

verspil niet wat je hebt verdiend

brandend brandend er is een vuur in mij

van een duivel op mijn schouder die empathie zoekt

bescherm de zondaar, fuck de heilige

geen vrede vinden, gewoon minachten

hoe kun je zeggen dat we zo moeten zijn?

wanneer je in een zandloper leeft en je lijkt de tijd niet te vinden om

Wijzigen.