Mittagsgedanken - Herman Van Veen

Dies ist ein schoner Mittag, um zu sterben

Im frischen Bett behutsam aufgebahrt

Die Lieben freundschaftlich um mich geschart

Sinnig parlierend mit betrübten Erben

Dieweil ich murmle von Papieren und Pension

Begreift das Volk: es ist soweit

Jetzt passt kein Hader und kein Streit

Sein Herz läuft ab — drum mässigt man den Ton

Warum ist man beim Sterben so gefasst?

Wenn du noch lebst, wird oir nichts nachgesehn

Kein Bessrungsschwur macht ungeschehn

Was du einmal verbrochen hast

Doch nun — ich bin ja fast schon abgehakt —

Ist alles von Erhabenheit umflort

Man wartet gnädig auf mein letztes Wort

Was es auch sei — ich hab es schön gesagt

Dit is een mooie middag om te sterven

Zorgvuldig opgemaakt in een fris bed

Mijn dierbaren verzamelden zich op een vriendelijke manier om me heen

Betekenisvol onderhandelen met treurige erfgenamen

Ondertussen mompel ik over papieren en pensioenen

De mensen begrijpen het: het is zover

Nu past geen ruzie en geen ruzie

Zijn hart raakt op - daarom wordt de toon gemodereerd

Waarom is iemand zo kalm als hij sterft?

Als je nog leeft, wordt er voor niets gezorgd

Geen enkele eed van verbetering maakt het ongedaan

Wat je ooit deed

Maar nu - ik ben al bijna klaar -

Alles is gehuld in grandeur

Ze wachten genadig op mijn laatste woord

Wat het ook is - ik zei het prachtig