Tristan and Isolt -

Who knows not the tragedy of Tristan and Isolt?

The fair-haired Cornish harper whose hands held steel and string?

And Ireland’s greatest treasure, borne like Helen 'cross the water

While the waves approaching bowed before her beauty?

All who’ve heard the telling know the blind and bitter Fates

Placed the cup of love’s sweet poison to unconsenting lips

And as plank fell home to timber and the king beheld his lady

Carols rang within the church and seagulls screamed.

All the harpers laboured on their agonies of passion

Unfulfilled and ever straining like lodestones to the north.

But few will ever mention how the cold breath of the Northlands

Let them lie at last as one without deceit.

When Tristan could no longer bear the shame of guilty conscience,

He took ship to far Bretagne, half-hearted and bereft.

He cast aside his music, cut the strings which brought him joy,

And took solace in the fury of the field.

Praise grew up around him like the corn around a boulder

As the Cornishman did battle with demons in and out.

In singing sword and thunder, Tristan vainly sought distraction

Yet she whispered in the silence of the slain.

In the way of warriors rewarding noble heroes,

Fairest Blanchmaine of the Bretons was given for his wife.

But Blanchmaine knew no pleasure from her cold and grieving husband

For the marble face of memory was his bride.

In that time the country was beset with Eden’s serpents

And the basest of all creatures can bring the highest low.

Two poisons coursed within him, and none could be his saviour

But the healing arts of Ireland and Isolt.

Wings of hope departed, struggling North against the tempest

With tender words entreating for mercy and for grace.

If his love no longer moved her, hoist the black into the rigging

But if white brought them together, he would wait.

Daylight creeping downward, Tristan’s demons massed against him

And the words of his delusions brought hidden love to light,

While the woman he had married but to whom he’d given nothing

Sat her long and jealous vigil by his side.

Morning framed the answer walking lightly o’er the water.

Like Christ’s own victory banner, it flew toward the shore.

It was white as angels' raiments, but when feebly he begged her,

Fairest Blanchemaine softly told him, «'Tis of night.»

Who can say which venom took the soul from Tristan’s body,

And the bells began their tolling as Isolt ran up the strand.

The wind grew slow and silent as she wept upon her lover,

And in gentleness it took her grief away.

Side by side they laid them with the earth their separation.

Even yet, they were divided by the morals of the world.

But their spirits spiralled upwards, Ireland’s briar and Cornwall’s rose,

And together at the last, they lay entwined.

Wie kent niet de tragedie van Tristan en Isolt?

De blonde harpist uit Cornwall wiens handen staal en touw vasthielden?

En de grootste schat van Ierland, gedragen als Helen 'over het water'

Terwijl de naderende golven zich bogen voor haar schoonheid?

Iedereen die het verhaal heeft gehoord, kent het blinde en bittere lot

De beker van het zoete gif van de liefde op de lippen zonder instemming geplaatst

En toen de plank naar het hout viel en de koning zijn vrouw aanschouwde,

In de kerk klonken kerstliederen en schreeuwden meeuwen.

Alle harpspelers werkten aan hun pijnen van passie

Onvervuld en altijd spannend als magneetstenen naar het noorden.

Maar weinigen zullen ooit vermelden hoe de koude adem van de Northlands

Laat ze eindelijk liegen als één zonder bedrog.

Toen Tristan de schaamte van een schuldig geweten niet langer kon verdragen,

Hij nam het schip naar het verre Bretagne, halfslachtig en beroofd.

Hij wierp zijn muziek opzij, sneed de snaren af ​​die hem vreugde brachten,

En troostte zich in de woede van het veld.

Lof groeide om hem heen als het koren rond een rotsblok

Zoals de Cornishman vocht met demonen binnen en buiten.

Met het zingen van zwaard en donder zocht Tristan tevergeefs afleiding

Toch fluisterde ze in de stilte van de gesneuvelde.

Op de manier van krijgers die nobele helden belonen,

Fairest Blanchmaine van de Bretons werd gegeven voor zijn vrouw.

Maar Blanchmaine kende geen plezier van haar koude en rouwende echtgenoot

Want het marmeren gezicht van de herinnering was zijn bruid.

In die tijd werd het land geteisterd door de slangen van Eden

En de laagste van alle wezens kan het hoogste dieptepunt brengen.

Twee vergiften stroomden in hem en geen ervan kon zijn redder zijn

Maar de geneeskunst van Ierland en Isolt.

Vleugels van hoop vertrokken, worstelend met het noorden tegen de storm

Met tedere woorden die smeken om barmhartigheid en genade.

Als zijn liefde haar niet langer bewoog, hijs dan de zwarte in het tuig

Maar als wit ze bij elkaar bracht, zou hij wachten.

Daglicht kruipt naar beneden, Tristan's demonen verzamelden zich tegen hem

En de woorden van zijn waanideeën brachten verborgen liefde aan het licht,

Terwijl de vrouw met wie hij getrouwd was, maar aan wie hij niets had gegeven

Zat haar lange en jaloerse wake aan zijn zijde.

De ochtend omlijst het antwoord door licht over het water te lopen.

Net als Christus' eigen overwinningsvlag, vloog het naar de kust.

Het was wit als engelenklederen, maar toen hij haar zwakjes smeekte,

De mooiste Blanchemaine zei hem zachtjes: "Het is nacht."

Wie kan zeggen welk gif de ziel uit Tristans lichaam heeft gehaald,

En de klokken begonnen te luiden toen Isolt het strand oprende.

De wind werd langzaam en stil terwijl ze huilde om haar minnaar,

En in zachtheid nam het haar verdriet weg.

Zij aan zij legden ze ze met de aarde hun scheiding.

Toch waren ze verdeeld door de moraal van de wereld.

Maar hun geesten stegen omhoog, de doornstruik van Ierland en de roos van Cornwall,

En uiteindelijk lagen ze in elkaar verstrengeld.