The Funeral - Hank Williams, Williams Hank

I was walking in Savannah past a church decayed and dim

When slowly through the window came a plaintive funeral hymn

And my sympathy awakened and a wonder quickly grew

Till I found myself envired in a little colored pew

Out front a colored couple sat in sorrow nearly wild

On the altar was a casket and in the casket was a child

I could picture him while livin’curly hair protuding lips

I’d seen perhaps a thousand in my hurried southern trips

Rose a sad old colored preacher from his little wooden desk

With a manner sorta awkward and countenance grotesque

The simplicity and shrewdness in his Eithopian face

Showed the wisdom and ignorance of a crushed undying race

And he said now don’t be weeping for this pretty bit of clay

For the little boy who lived there has done gone and run away

He was doin’very finely and he appreciates your love

But his shore 'nuff father wanted him in the big house up above

The Lord didn’t give you that baby by no hundred thousand miles

He just thought you need some sunshine and he lent it for awhile

And he let you keep and love it till your hearts were bigger grown

And these silver tears you’re sheddin’now is just interest on the loan

Just think, my poor dear mourners creepin’along on sorrows life’s way

What a blessed picnic this here baby got today

Your good fathers and good mothers crowd the little fellow round

In the angel’s tender garden of the big plantation ground

And his eyes they brightly sparkle at the pretty things he viewed

But a tear came, and he whispered I want my parents too

But then the angel’s chief musicians teach that little boy a song

Says if only they be faithful they’ll soon be comin’along

So my poor detached mourners let your hearts with Jesus rest

And don’t go to criticizin’the one what knows the best

He has give us many comforts he’s got the right to take away

To the Lord be praised in glory forever let us pray

Ik liep in Savannah langs een vervallen en schemerige kerk

Toen langzaam door het raam een ​​klaaglijke begrafenishymne kwam

En mijn sympathie ontwaakte en een wonder groeide snel

Tot ik me omringde in een kleine gekleurde kerkbank

Vooraan zat een gekleurd stel bijna wild in verdriet

Op het altaar was een kist en in de kist was een kind

Ik kon me hem voor de geest halen terwijl hij levend gekruld haar uitsteekt dat zijn lippen uitsteekt

Ik had er misschien duizend gezien tijdens mijn gehaaste zuidelijke reizen

Rose een trieste oude gekleurde prediker van zijn kleine houten bureau

Op een nogal onhandige manier en met een grotesk gezicht

De eenvoud en scherpzinnigheid in zijn Eithopische gezicht

Toonde de wijsheid en onwetendheid van een verpletterd onsterfelijk ras

En hij zei nu niet te huilen om dit mooie stukje klei

Voor de kleine jongen die daar woonde, is weggelopen en weggelopen

Hij deed het heel goed en hij waardeert je liefde

Maar zijn oeverloze vader wilde hem in het grote huis hierboven

De Heer heeft je die baby nog geen honderdduizend mijl gegeven

Hij dacht gewoon dat je wat zonneschijn nodig had en hij leende het een tijdje uit

En hij liet je het houden en ervan houden tot je hart groter was geworden

En deze zilveren tranen die je nu vergoten is gewoon rente op de lening

Denk maar aan, mijn arme lieve rouwenden kruipen langs op de weg van het verdriet van het leven

Wat een gezegende picknick kreeg deze baby vandaag

Je goede vaders en goede moeders verdringen de kleine makker

In de tedere tuin van de engel van de grote plantagegrond

En zijn ogen schitteren fel bij de mooie dingen die hij zag

Maar er kwam een ​​traan en hij fluisterde dat ik mijn ouders ook wil

Maar dan leren de belangrijkste muzikanten van de engel die kleine jongen een lied

Zegt dat als ze maar trouw zijn, ze snel zullen meegaan

Dus mijn arme, onthechte rouwenden, laat jullie harten met Jezus rusten

En bekritiseer niet degene die het beste weet

Hij heeft ons veel troost gegeven, hij heeft het recht om weg te nemen

De Heer zij voor altijd in glorie geprezen, laat ons bidden