Coup De Theatre - Haiku D'Etat

To speak with an eloquent word

Is to in essence kill a mockingbird

If I could I’d spend all day

Locked away in my theatre

1st the stage is dark

And the music plays as the curtain raises

Then — we hear from the narrator

As the actors take their places (setting)

Long long ago in a galaxy far away location

Or maybe once upon a time

In an older age of civilization (character)

We are introduced to the common man with a heart of gold

Who fought in the war

Then bought a farm were the land was sold for cheap

But he chose a wretched Delilah type Jezebel (the twist)

He was threatened by the hierarchy thrown in jail (the plot)

Another love triangle

The revenge of the Count of Monte Cristo

Same woman quarrel

Childhood mates and now arch rivals?

He could not conceive to his disbelief he was in denial

At the start of his life term stretch

Didn’t let it drive him psycho

In jail he would train to fight with the inmates read his Bible

Still he swore

To avenge his friend’s betrayal even if suicidal

To escape the palace was a task greater than Alcatraz

But he lasted

With the Cast of Monteague on his mind

As he dug through the hollow rock on his climb to freedom

No time for leaving no traces

He’s ready to face his captor

With a sword and spear his wrath will take him to the hereafter

Be sure to meet a man with an iron mask

As the final sand slips away in the hour glass

He ponders a lesson he learned in the past

An eye for an eye and a tooth for a tooth

Where a neck is ripe for the noose

Respect was rightfully due magnum cum laude

Coup De Theatre

To speak with an eloquent word

Is to in essence kill a mockingbird

If I could I’d spend all day

Locked away in my theatre

Enter the stage left

One comes home surprise is heard

From friends who secretly made plans

For one that deserved a makeover from surgical hands

However this gift wasn’t well received

The cosmetic appeal

Revealing one’s vanity under the knife

Life altering consequence

Shallow and superficial

Even though one had grown

Accustomed to one’s own disfigurement

One endured an arduous experience

Flashback to a serious injury

Forcing one to wear a mask

Then all of a sudden

Someone pushed a button in blind rage

One takes one’s covering from one’s head

And one’s head from one’s shoulders

One arm then another

Until limbs move independent of themselves

Legs are walking on toes

Talking head reciting prose — abdomen rolls

Then these individual members grow

Morph mold shift hue texture smell

Into humanoid shells

One has now become many

Shiny sentient beings spinning ever faster

Fleeing witnesses disintegrate to ashes

Incinerated building crashes

Tiny people are killed en masse

That many that came from one became millions

A rash on mother earth ransacked wilderness

Robotic modern -ness intrepid cavernous

Pathways maze in and out

Making globe into gargantuan head case

Resembling one in space — an orbiting face

Exit stage right

Coup De Theatre

He steps into what he believes to be his own reality

But nothing could be further from the truth

His 1st thought was why did the gods darken the skies

He wondered how long would this darkness last

He moulds himself within the stills of the night

And at the 1st glitter of light this monster has awakened

It had been dark for several days

The only light being that which casts away over the ocean

Far in the distance

What began as gray & gloom

Soon turned into a pitch black cradle we all exist from

Far in the distance

At the dawning of the opening of the skies

So were the eyes of this mild mannered monster

Without any resistance

With cunning senses this intensly evil unsuspecting predator

Could take your spirit within an instance

Iron sharpens iron the tools of the trade

Blades which have been prepared for what seemed like forever

At last the time has come again

For him to quench his thirst for blood

Ever so clever

The 1st prey hadn’t a chance in the world

Being moved on ever so swiftly

Having their flesh pressed against titanium blades

A dagger which has faced the screams of many men

In those days who had been slayed

From victim to victim

This silent rage took on a stage of uncontrolled madness

Leaving behind trails of corpses

Directly under the nose of those who protected them

And just as the light came & he began his slaughter

So came the night he slowed down his horror

To an empty calmness where he’d reflect

I am not of this world

Saving his best kill for last

He falls on his sword

Coup De Theatre

And as the curtain closes

An overwhelming sense of awe

Settles into the collective consciousness of the audience

For they are no longer anchored to their safe havens

They can no longer seek refuge driving to their cul-de-sacs

In their SUV’s

Nor relate to the bourgeois

Nor indulge their spendthrift when the remnants of their former selves

Sit there, still engrossed in the theatre piece

They were supposed to cheer at their seats

But they ended up running shitless, condemning the cast

For casually re-enacting such tumultuous happenings

Between men

But what really is it?

A lived-in quirk

Smitten curse

A written work

That no one understands

Coup De Theatre

The End

Spreken met een welsprekend woord

Is om in wezen een spotvogel te doden

Als ik kon, zou ik de hele dag doorbrengen

Opgesloten in mijn theater

1e het podium is donker

En de muziek speelt terwijl het gordijn omhoog gaat

Dan horen we van de verteller

Terwijl de acteurs hun plaats innemen (setting)

Lang, lang geleden op een locatie ver weg van een sterrenstelsel

Of misschien ooit

Op oudere leeftijd (karakter)

We maken kennis met de gewone man met een hart van goud

Wie heeft er in de oorlog gevochten?

Daarna een boerderij gekocht waar het land goedkoop werd verkocht

Maar hij koos een ellendige Delilah type Izebel (de twist)

Hij werd bedreigd door de hiërarchie die in de gevangenis werd gegooid (de plot)

Nog een liefdesdriehoek

De wraak van de graaf van Monte Cristo

Dezelfde vrouw ruzie

Jeugdvrienden en nu aartsrivalen?

Hij kon zich tot zijn ongeloof niet voorstellen dat hij in ontkenning was

Aan het begin van zijn levensduurverlenging

Laat het hem niet gek maken

In de gevangenis zou hij trainen om met de gevangenen te vechten, zijn Bijbel lezen

Toch zwoer hij

Om het verraad van zijn vriend te wreken, zelfs als hij suïcidaal is

Om uit het paleis te ontsnappen was een grotere taak dan Alcatraz

Maar hij hield stand

Met de cast van Monteague in gedachten

Terwijl hij door de holle rots groef op zijn klim naar vrijheid

Geen tijd om geen sporen achter te laten

Hij is klaar om zijn ontvoerder onder ogen te komen

Met een zwaard en speer zal zijn toorn hem naar het hiernamaals voeren

Zorg ervoor dat je een man ontmoet met een ijzeren masker

Terwijl het laatste zand wegglijdt in de zandloper

Hij denkt na over een les die hij in het verleden heeft geleerd

Oog om oog en tand om tand

Waar een nek rijp is voor de strop

Respect was terecht magnum cum laude

Coup De Theater

Spreken met een welsprekend woord

Is om in wezen een spotvogel te doden

Als ik kon, zou ik de hele dag doorbrengen

Opgesloten in mijn theater

Betreed het podium links

Men komt thuis verrassing is gehoord

Van vrienden die stiekem plannen maakten

Voor iemand die een make-over verdiende van chirurgische handen

Dit geschenk werd echter niet goed ontvangen

De cosmetische aantrekkingskracht

Je ijdelheid onder het mes onthullen

Levensveranderend gevolg

Ondiep en oppervlakkig

Ook al was er een gegroeid

Gewend aan de eigen verminking

Eentje heeft een zware ervaring doorstaan

Flashback naar een ernstige blessure

Iemand dwingen een masker te dragen

Dan ineens

Iemand heeft in blinde woede op een knop gedrukt

Men neemt zijn bedekking van zijn hoofd

En je hoofd van je schouders

De ene arm dan de andere

Tot ledematen onafhankelijk van zichzelf bewegen

Benen lopen op tenen

Pratend hoofd dat proza ​​reciteert - buikrollen

Dan groeien deze individuele leden

Morph schimmel verschuiving tint textuur geur

In humanoïde schelpen

Eén is er nu veel geworden

Glanzende bewuste wezens draaien steeds sneller

Vluchtende getuigen vallen uiteen tot as

Verbrand gebouw crasht

Kleine mensen worden massaal vermoord

Zoveel dat uit één kwam, werden miljoenen

Een uitslag op moeder aarde geplunderde wildernis

Robotic modern -ness onverschrokken spelonkachtig

Paden doolhof in en uit

Van globe een gigantische hoofdbehuizing maken

Lijkt op een in de ruimte — een ronddraaiend gezicht

Verlaat het podium rechts

Coup De Theater

Hij stapt in wat volgens hem zijn eigen realiteit is

Maar niets is minder waar

Zijn eerste gedachte was waarom de goden de lucht verduisterden?

Hij vroeg zich af hoe lang deze duisternis zou duren

Hij kneedt zichzelf in de stills van de nacht

En bij de 1e schittering van het licht is dit monster ontwaakt

Het was al een aantal dagen donker

Het enige licht is dat wat over de oceaan werpt

Ver in de verte

Wat begon als grijs en somberheid

Al snel veranderd in een pikzwarte wieg waar we allemaal van bestaan

Ver in de verte

Bij het aanbreken van de opening van de hemel

Zo waren de ogen van dit zachtaardige monster

Zonder enige weerstand

Met sluwe zintuigen dit intens kwaadaardige nietsvermoedende roofdier

Kan je geest in een oogwenk nemen

IJzer scherpt ijzer de gereedschappen van het vak

Messen die zijn voorbereid op wat een eeuwigheid leek

Eindelijk is het weer zover

Voor hem om zijn dorst naar bloed te lessen

Ooit zo slim

De 1e prooi had geen kans in de wereld

Zo snel worden verplaatst

Hun vlees tegen titanium messen drukken

Een dolk die het geschreeuw van veel mannen heeft doorstaan

In die dagen die waren vermoord?

Van slachtoffer tot slachtoffer

Deze stille woede nam een ​​stadium van ongecontroleerde waanzin aan

Lijkensporen achterlatend

Direct onder de neus van degenen die hen beschermden

En net toen het licht kwam en hij zijn slachting begon

Dus kwam de nacht dat hij zijn horror vertraagde

Naar een lege rust waar hij zou reflecteren

Ik ben niet van deze wereld

Zijn beste moord voor het laatst bewaren

Hij valt op zijn zwaard

Coup De Theater

En als het gordijn sluit

Een overweldigend gevoel van ontzag

Vestigt zich in het collectieve bewustzijn van het publiek

Want ze zijn niet langer verankerd in hun veilige havens

Ze kunnen niet langer hun toevlucht zoeken in de auto naar hun doodlopende straat

In hun SUV's

Noch betrekking hebben op de bourgeois

Noch toegeven aan hun verkwistende wanneer de overblijfselen van hun vroegere zelf

Ga daar zitten, nog steeds verdiept in het theaterstuk

Ze moesten juichen op hun stoel

Maar ze liepen uiteindelijk stront, en veroordeelden de cast

Voor het terloops naspelen van dergelijke tumultueuze gebeurtenissen

Tussen mannen

Maar wat is het echt?

Een bewoonde gril

Geslagen vloek

Een geschreven werk

Dat niemand begrijpt

Coup De Theater

Het einde