Stormcalling - Gwynbleidd

Having first entered the void

I turned to night’s blooming fields

All shining in violet, reddish livid

Assumptions were of nothing less

Than spring’s courtly welcome

Begging my will to stay

Left alone I tried a path

Destined to fail from the very outset

Cast aside, barred from joining

In your glorious essence

One by one the droplets fell

From the heavy sky

Touches of a calming cold

Against a fevered skin

I found more worry than peace

In the light of this

On the ridge of sight

To whence I’ve run, defying given fate

Untouched by passing time

Storm of earth — I call your name

Having first entered the void

I turned to night’s blooming fields

Among them my own steps I found

— fading sea of leaves…

Nadat ik eerst de leegte was binnengegaan

Ik wendde me tot de bloeiende velden van de nacht

Allemaal glanzend in violet, roodachtig razend

Aannames waren van niets minder

Dan het hoofse welkom van de lente

Mijn wil smeken om te blijven

Alleen gelaten heb ik een pad geprobeerd

Voorbestemd om vanaf het begin te mislukken

Opzij geschoven, uitgesloten van deelname

In je glorieuze essentie

Een voor een vielen de druppels

Uit de zware lucht

Een vleugje kalmerende verkoudheid

Tegen een koortsige huid

Ik vond meer zorgen dan vrede

In het licht hiervan

Op de nok van het zicht

Waarheen ik ben gerend, het lot tartend

Onaangetast door de tijd die voorbijgaat

Storm der aarde — ik noem je naam

Nadat ik eerst de leegte was binnengegaan

Ik wendde me tot de bloeiende velden van de nacht

Onder hen mijn eigen stappen die ik vond

— vervagende zee van bladeren...