Le Petit Homme - Édith Piaf, Guy Luypaerts

Il y avait la vie de tous les jours

Il y avait le chahut des carrefours

Et puis les gens qui achetaient leurs journaux

Et puis tous ceux qui prenaient le métro

Il y avait la parade des boulevards

Les boniments du vieux camelot bavard

Et se mirant dans l’eau sale des ruisseaux

Le ciel d’avril qui faisait le gros dos

Il y avait un petit homme, qui s’en allait pas comptés

Il avait l’air bien économe, le petit homme

Avec son vieux veston râpé

Mais il avait une maîtresse

Qui lui coûtait beaucoup d’argent

Elle lui vendait sa belle jeunesse

Et des caresses, que le petit homme payait comptant

Il y avait sa vie des samedis soirs

Il y avait l’escalier, le couloir

Il y avait la porte tout au bout

Et puis deux bras attachés son cou

Il y avait des fleurs sur le piano

Il y avait la blancheur des rideaux

Et puis des heures sur le grand divan bleu

Et puis tout ça qui le rendait heureux

Il y a eu la porte close, avec un mot passé dessous

Joli papier bord de roses

Pour dire des choses, que l’on comprend du premier coup

Un petit homme qu’on abandonne

Ne peut rien faire que s’en aller

Dans la rue froide où tout résonne

Et sans personne, tout fait seul, pour mieux pleurer

Il y avait la vie de tous les jours

Qui continuait sa fanfare de toujours

Il y avait les valses des phonos

Qui éclataient en sortant des bistrots

Il y avait un garçon qui chantait

Il y avait une fille qui riait

Et puis la ronde de l’amour merveilleux

Et le petit homme, qui pleurait au milieu

Er was het dagelijks leven

Er was het rumoer van kruispunten

En dan de mensen die hun kranten kochten

En dan iedereen die de metro heeft genomen

Er was de parade van de boulevards

Het geklets van de spraakzame oude venter

En zichzelf spiegelen in het vuile water van de beekjes

De aprilhemel die naar achteren buigt

Er was een kleine man, die wegging zonder te tellen

Hij zag er zuinig uit, de kleine man

Met zijn versleten oude jas

Maar hij had een minnares

Wat hem veel geld heeft gekost

Ze verkocht hem haar mooie jeugd

En liefkozingen, die de kleine man contant betaalde

Daar was zijn leven op zaterdagavond

Daar was de trap, de gang

Helemaal aan het einde was de deur

En dan twee armen om zijn nek gebonden

Er waren bloemen op de piano

Er was de witheid van de gordijnen

En dan uren op de grote blauwe bank

En dat alles maakte hem blij

Daar was de gesloten deur, met een briefje uit het verleden eronder

Mooi roze randpapier

Dingen zeggen die je op het eerste gezicht begrijpt

Een kleine man achtergelaten

Kan niet anders dan weglopen

In de koude straat waar alles echoot

En met niemand, helemaal alleen, hoe beter om te huilen

Er was het dagelijks leven

Wie zette zijn eeuwige fanfare voort?

Er waren de walsen van de phonos

Die barsten uit de kroegen

Er was een jongen aan het zingen

Er was een meisje aan het lachen

En dan de ronde van prachtige liefde

En de kleine man, die in het midden aan het huilen was