De Weg - Guus Meeuwis

Ik kan nauwelijks wat zien,

door de waas voor m’n ogen

leek alles gelogen

al het mooie lijkt dood

ik heb zelfs de kracht niet om op te geven

al wil ik het niet

het leven gaat door

We leefden ons leven

om samen te sterven

De bergen beklommen en de dalen gedicht

in het diepst van de nacht

zelfs de zon laten schijnen

niets wat niet kon

en niets was teveel

we wilden geloven, in het eeuwige leven

ons samen verscholen, een wanhopig getroost

we hebben de waarheid

zo diep als kon begraven

'k was één met een engel

zo lang het mocht

Waar jij verscheen

scheen de zon met je mee

geen tijd voor verdriet

maar elke dag omarmd

en altijd vrolijk

hoe jij dat voor elkaar kreeg

met oneindig veel moed

het leven is niet fair

de dans, gedanst, op een zilveren tapijt

met jou dicht bij mij

de verloren tijd beweent

doelloos verzonken en dronken

en niets dat niet mocht

wij twee door de tijd

de tijd heen

midzomernacht droom

waar jij verscheen

scheen de zon met je mee

geen tijd voor verdriet

maar elke dag omarmd

en altijd vrolijk

hoe jij dat voor elkaar kreeg

met oneindig veel moed

het leven is niet fair

Jouw stralende lach

en je mooie gedichten

jou tedere woorden

je onverwoestbaar krachtige wil

je hebt je noodlot

steeds het hoofd geboden

tot het eind geloofde je

jouw idee van geluk

jouw idee van geluk

ik ga niet weg

k’heb nog wat tijd gekregen

k’zal altijd maar door gaan

tot aan het eind

ik heb je voor altijd, m’n hart gegeven

ik draag je bij me, tot het licht straks dooft

ik draag je bij me, tot het licht straks dooft