Minimum Slave - Graves at Sea

Conscious, a slave to the clock

Bar codes, lock down the machine

Finger prints stripped, and left at the door

Devour the fruit, and discard the core

Begging for scraps, and learn how to sit

Who demands for it anyway?

Programmed, return to the hive

The only exit’s when you’re eaten alive

Don’t forget at the end of the day

You’re not cared for anyway

Broken hopes, a sign of success

Metal walls designed to suppress

Graft the soul to the hand that feeds

Callousd skin, a sign of production

Collective purpose, xpanding the cell

Metal walls, encasing this hell

The scent, of fumes, sickens me

Shackled ankles never to be free

White lights, replace, the sky

Uniformed and waiting to die

Oppressed, breathing despair

Suffocate, deficient of truth

Pressure, those who keep busy

Emaciate, positions down low

Tendered, just enough to survive

Taxing, on body and mind

Failure, to keep up the pace

Promises to repair the failing body

Expendable, discard and replace

Abandoned, in a useless state

Decimation, in its wake

Gears turn, lumbering forward

Alive, while in a grave

Salt, the earth, oil the machine

Castrate, for display, save the best cuts for last

Conserve, the breath, stay alive

Morals, tarnished, the ladder points up

The weights, too strong, gravity pulls down

Wings clipped, eyes shut, purgatory

Awake, in regret, beg for release

A noose, is the gate, leading out

Bewust, een slaaf van de klok

Streepjescodes, sluit de machine af

Vingerafdrukken verwijderd en bij de deur achtergelaten

Verslind het fruit en gooi het klokhuis weg

Smeken om restjes en leren zitten

Wie vraagt ​​er eigenlijk om?

Geprogrammeerd, keer terug naar de korf

De enige uitgang is wanneer je levend wordt opgegeten

Niet vergeten aan het eind van de dag

Er wordt toch niet voor je gezorgd

Gebroken hoop, een teken van succes

Metalen wanden ontworpen om te onderdrukken

Ent de ziel aan de hand die voedt

Eelthuid, een teken van productie

Collectief doel, de cel uitbreiden

Metalen muren, die deze hel omhullen

De geur, van dampen, maakt me misselijk

Geketende enkels om nooit vrij te zijn

Witte lichten, vervangen, de lucht

Geüniformeerd en wachtend om te sterven

Onderdrukt, wanhoop ademen

Verstikken, gebrek aan waarheid

Druk, degenen die bezig blijven

Uitgehongerd, lage posities

Aangeboden, net genoeg om te overleven

Belastend, voor lichaam en geest

Mislukken, om het tempo bij te houden

Belooft het defecte lichaam te repareren

Eenmalig, weggooien en vervangen

Verlaten, in een nutteloze staat

Decimatie, in zijn kielzog

Tandwielen draaien, sjokken naar voren

Levend, terwijl in een graf

Zout, de aarde, olie de machine!

Castreren, voor weergave, bewaar de beste sneden voor het laatst

Behoud, de adem, blijf in leven

Moraal, bezoedeld, de ladder wijst omhoog

De gewichten, te sterk, de zwaartekracht trekt naar beneden

Vleugels geknipt, ogen dicht, vagevuur

Wakker, met spijt, smeek om vrijlating

Een strop is de poort die naar buiten leidt