Cool Air - Glass Hammer

I recall that awful feeling

Of growing horror, as from my ceiling

Dripped noxious fluids which filled my room

With a singular odor, a foetid fume

Which should have served to warn me well

That in the room above did dwell

A fearful thing

Yet I required the Doctor’s care

I clambered up the creaking stair

To the sepulcher wherein survived

His deathless mind, a thing which thrived

In the cool air, in the frigid tomb

Twas Death he fought in that Stygian gloom

Night after night I would visit there

Regardless of the freezing air

A nameless fear within me grew

For his bloodless hands and ghoulish hue

Were more than an anxious mind could bare

In this laboratory with its cool air

My host though odd was not unkind

And he told me how the will, the mind

Was stronger than organic life

His enemy, Death, and with Death his strife

He raved then of outlandish schemes

Of sorcerous rites, unholy dreams

Where the Daemons howl, dark planets roll

Through a universe both lifeless and cold

Of blasphemy he took no heed

As arcane rites became his creed

As noxious vapours 'round him rolled

While curious engines pumped the cold

I can’t abide the cool air

I can’t abide the cool air

He thrived within the cool air

I can’t abide the cool air

Noisome machines and bubbling vials

Were but scientific trials

Or so he claimed, but then I knew

And thus the dread within me grew

Night after night I would visit there

Regardless of the freezing air

Cold as death it leached my will

I lost my mind in the morbid chill

But death must come to claim us all

He had not seen the fatal flaw

It failed at last, that damned device

That machine which kept his room like ice

I can’t abide the cool air

I can’t abide the cool air

He thrived within the cool air

I can’t abide the cool air

This won’t suffice

Bring ice bring ice

His tomb, his lair

Must have cool air

He uttered then a piteous cry

He begged for ice as though he’d die

Without its chill, so ice I brought

Yet this was death with which we fought

The air grew warm and stifling hot

And as he melted into rot

That hollow voice I’d come to fear

Whispered fell into my ear

A thing I cannot bear, and yet

I laughed as if I could forget

I laughed as only the mad can do

And then I shrieked for then I knew

He spoke the thing which confirmed my fears

«I have been dead for eighteen years»

I can’t abide the cool air

I can’t abide the cool air…

Ik herinner me dat vreselijke gevoel

Van groeiende horror, vanaf mijn plafond

Gedruppelde schadelijke vloeistoffen die mijn kamer vulden

Met een unieke geur, een stinkende rook

Die had moeten dienen om me goed te waarschuwen

Dat in de kamer erboven woonde

Een angstaanjagend iets

Toch had ik de zorg van de dokter nodig

Ik klauterde de krakende trap op

Naar het graf waarin het overleefde

Zijn onsterfelijke geest, een ding dat bloeide

In de koele lucht, in het ijskoude graf

Het was de dood die hij vocht in die Stygische somberheid

Nacht na nacht zou ik daar een bezoek brengen

Ongeacht de ijskoude lucht

Er groeide een naamloze angst in mij

Voor zijn bloedeloze handen en griezelige tint

Waren er meer dan een angstige geest zou kunnen verdragen

In dit laboratorium met zijn koele lucht

Mijn gastheer, hoewel vreemd, was niet onaardig

En hij vertelde me hoe de wil, de geest

Was sterker dan het organische leven

Zijn vijand, de dood, en met de dood zijn strijd

Hij was toen opgetogen over bizarre plannen

Van tovenarijrituelen, onheilige dromen

Waar de Daemons huilen, donkere planeten rollen

Door een universum dat zowel levenloos als koud is

Van godslastering nam hij geen acht

Toen geheimzinnige riten zijn credo werden

Terwijl schadelijke dampen om hem heen rolden

Terwijl nieuwsgierige motoren de kou pompten

Ik kan niet tegen de koele lucht

Ik kan niet tegen de koele lucht

Hij gedijde in de koele lucht

Ik kan niet tegen de koele lucht

Luidruchtige machines en borrelende flesjes

Waren maar wetenschappelijke proeven?

Of dat beweerde hij, maar toen wist ik het

En zo groeide de angst in mij

Nacht na nacht zou ik daar een bezoek brengen

Ongeacht de ijskoude lucht

Koud als de dood heeft het mijn wil uitgelekt

Ik verloor mijn verstand in de morbide kilte

Maar de dood moet komen om ons allemaal op te eisen

Hij had de fatale fout niet gezien

Het is uiteindelijk mislukt, dat verdomde apparaat

Die machine die zijn kamer als ijs hield

Ik kan niet tegen de koele lucht

Ik kan niet tegen de koele lucht

Hij gedijde in de koele lucht

Ik kan niet tegen de koele lucht

Dit is niet voldoende

Breng ijs, breng ijs

Zijn graf, zijn hol

Moet koele lucht hebben

Hij uitte toen een jammerlijke kreet

Hij smeekte om ijs alsof hij zou sterven

Zonder zijn kilte, dus ijs dat ik heb meegebracht

Toch was dit de dood waarmee we vochten

De lucht werd warm en verstikkend heet

En terwijl hij tot rotting smolt

Die holle stem waar ik bang voor zou zijn

Fluisterde viel in mijn oor

Iets wat ik niet kan verdragen, en toch

Ik lachte alsof ik het kon vergeten

Ik lachte zoals alleen de gek kan doen

En toen gilde ik want toen wist ik het

Hij sprak het ding dat mijn angsten bevestigde

«Ik ben al achttien jaar dood»

Ik kan niet tegen de koele lucht

Ik kan niet tegen de koele lucht...