Cara A La Muerte - Gerardo Ortiz

Cara a la muerte cuando llegaron las balas

No era advertencia, ni coincidencia

Era la muerte en mi cara

Tiempo que es vida, y blanco a la mira

Asesinato, me tenían rodeado

En mi mente, mi familia

En minutos repasé mi vida

Puse fuerza en mi cabeza

Subí tiro a mi cuarenta

Les dí pelea

Era esperado que me arrimaran un golpe

Cuando hay errores hay correcciones

Y les fallé a los señores

Hice negocios con los contrarios

Un chapulín nunca eleva sus

Consecuencias que atormentan

Hay errores que nunca se arreglan

Si la muerte comprendiera

Y si el momento cambiara la escena

Que me coma la tierra

Con la puerta paraba las balas

El impacto dio una alta descarga

No hubo tiempo de hacer el intento

Sin piedad perforaban mi cuerpo

Con mis manos tapaba mis sesos

Y la sangre corría entre mi cuerpo

Ya lo rojo en lo blanco vestía

Era la despedida

No tenia salida

Todo era blanco, agonizaba en mi llanto

Solo minutos, se aproximaban

Venia el eterno descanso

Muerte en la escena, luz de sirenas

Los agresores tomaron vereda

En segundos tocaba mi vida

Y el espacio quedo en mi familia

Solo balas y un hombre tirado

Y en su cara un llanto empapado

Era el afectado

Flores y llanto, y cantidad de rosarios

Buenos amigos, hijos queridos

Ya les fallé en el camino

Cuerpo manchado, entrajesado

Caja de plata y un hombre encamado

Quisiera escapar de mi cuerpo

Renacer, tener vida de nuevo

Con dolor no descansa mi alma

Solo queda perder la esperanza

Dentro de mi caja

Oog in oog met de dood toen de kogels kwamen

Het was geen waarschuwing en ook geen toeval

Het was de dood op mijn gezicht

Tijd die het leven is, en wit in zicht

Moord, ze hadden me omsingeld

In mijn gedachten, mijn familie

In een paar minuten heb ik mijn leven bekeken

Ik leg kracht in mijn hoofd

Ik werd op mijn veertigste neergeschoten

Ik gaf ze een gevecht

Er werd verwacht dat ze me zouden slaan

Als er fouten zijn, zijn er correcties

En ik heb de heren in de steek gelaten

Ik deed zaken met de tegenstellingen

Een chapulin heft nooit zijn

Gevolgen die achtervolgen

Er zijn fouten die nooit worden hersteld

Als de dood het begreep

En als het moment de scène zou veranderen

laat de aarde mij opeten

Met de deur stopte hij de kogels

De impact gaf een hoge ontlading

Er was geen tijd om de poging te doen

Ze doorboorden meedogenloos mijn lichaam

Met mijn handen bedekte ik mijn hersenen

En het bloed stroomde door mijn lichaam

Het rood in het wit droeg al

het was vaarwel

Ik had geen uitweg

Alles was wit, ik stierf in mijn tranen

Slechts enkele minuten, ze naderden

kwam de eeuwige rust

Dood ter plaatse, licht van sirenes

De agressors namen het pad

In seconden raakte het mijn leven

En de ruimte blijft in mijn familie

Gewoon kogels en een man neer

En op haar gezicht een doorweekte kreet

Hij was getroffen

Bloemen en tranen, en een aantal rozenkransen

Goede vrienden, lieve kinderen

Ik heb ze onderweg al gefaald

Lichaam bevlekt, gekleed

Zilveren doos en een bedlegerige man

Ik zou graag uit mijn lichaam willen ontsnappen

herboren worden, opnieuw leven hebben

Mijn ziel rust niet van pijn

Het blijft alleen om de hoop te verliezen

in mijn doos