Ashen Mesh - Full of Hell

Digesting what’s left, shrieking through an ashen mesh

Carving at what is, peeling back a festering scab

Displacing cosmic purpose, dirty needles in the vein

Generations the same, climbing and falling at her feet

Eating what’s been taken, feasting at her table

Tongues gone on unchecked, voices felt unbridled

Existence lined with ease, all taken for granted

Carrion dogs sifting through the smoldering rubble

The Earth shrugs off the corpse of our species

The forest vomits our remains into the dust

Machines collapse onto charred burning limbs

Shafts of steel thrust us towards the vault

The cell rejects the intruding pathogen

The bliss of extinction and nothing more

The planet sings sweetly of empty chambers

Of a future without the threat of species

Earth shrugs off the corpse of our species

The forest vomits our remains into the dust

The cell rejects the intruding pathogen

The planet singing sweetly of death

Verteren wat er nog over is, krijsen door een asgrauw gaas

Snijden naar wat is, een etterende korst afpellen

Kosmisch doel verdringen, vuile naalden in de ader

Generaties hetzelfde, klimmen en vallen aan haar voeten

Eten wat is meegenomen, feesten aan haar tafel

Tongen gingen ongecontroleerd door, stemmen voelden ongebreideld aan

Bestaan ​​bekleed met gemak, allemaal als vanzelfsprekend beschouwd

Aashonden ziften door het smeulende puin

De aarde schudt het lijk van onze soort af

Het bos braakt onze stoffelijke resten in het stof

Machines storten in op verkoolde brandende ledematen

Stalen schachten stoten ons naar de kluis

De cel verwerpt de binnendringende ziekteverwekker

Het geluk van uitsterven en niets meer

De planeet zingt lieflijk van lege kamers

Van een toekomst zonder de dreiging van soorten

De aarde schudt het lijk van onze soort van zich af

Het bos braakt onze stoffelijke resten in het stof

De cel verwerpt de binnendringende ziekteverwekker

De planeet zingt zoet van de dood