Late November - Fotheringay

The wine it was drunk, the ship it was sunk

The shot it was dead, all the sorrows were drowned

The birds they were clouds, the brides and the shrouds

And as we drew south the mist it came down

The wooded ravine to the wandering stream

The serpent he moved, but no-one would say

The depths of the waters, the bridge which distraught us

And brought to me thoughts of the ill-fated day

The temples were filled with the strangest of creatures

One played it by ear on the banks of the sea

That one was found but the others they went under

Oh the tears which are shed, they won’t come from me

The methods of madness, the pathos and the sadness

God help you all, the insane and wise

The black and the white, the darkness of the night

I see only smoke from the chimneys arise

The pilot he flew all across the sky and woke me

He flew solo on the mercury sea

The dream it came back, all about the tall brown people

The sacred young herd on the phosphorus sand

De wijn die het werd gedronken, het schip dat het tot zinken bracht

Het schot was dood, al het verdriet was verdronken

De vogels waren wolken, de bruiden en de lijkwaden

En toen we naar het zuiden trokken, kwam de mist naar beneden

Van het beboste ravijn tot de dwalende beek

De slang die hij bewoog, maar niemand zou zeggen:

De diepten van de wateren, de brug die ons radeloos maakte

En bracht me gedachten van de noodlottige dag

De tempels waren gevuld met de vreemdste wezens

Men speelde het op het gehoor aan de oevers van de zee

Die werd gevonden, maar de anderen gingen onder

Oh de tranen die worden vergoten, ze zullen niet van mij komen

De methoden van waanzin, het pathos en het verdriet

God helpe jullie allemaal, de krankzinnigen en wijsen

Het zwart en het wit, de duisternis van de nacht

Ik zie alleen rook uit de schoorstenen opstijgen

De piloot vloog door de lucht en maakte me wakker

Hij vloog solo op de kwikzee

De droom dat het terugkwam, alles over de lange bruine mensen

De heilige jonge kudde op het fosforzand