Viale d’autunno - Flo Sandon's

Lungo un viale ingiallito d’autunno

tristemente m' hai detto:?

finita,

?

finito l’amor pi?

vero, il pi?

puro,

il pi?

splendido amor.

Ma una lacrima bagna il tuo viso,

quella lacrima dice al mio cuor:

Non potr?

lasciarti pi?, mai pi?,

mai pi?, perch?

nel mio destino ci sei tu.

Non ci lasceremo mai, lo sai, lo sai,

se pure lo vorrai non potrai mai pi?

!

Tutta una vita di dolcezze di tenerezze non pu?

svanir.

I lunghi baci e le carezze,

le dolci ebbrezze non san mentir.

Lasciam parlare il cuor che vive in ansiet?,

che trema di timor, e vuole questo amor…

o ne morir?

!

Non potr?

lasciarti pi?, mai pi?, mai pi?,

la gioia ed il dolore sei tu !

In questo viale senza sole.

Langs een vergeelde laan in de herfst

helaas vertelde je me:?

afgewerkt,

?

klaar met de liefdespi?

waar, de pi?

zuiver,

de pi?

schitterende liefde.

Maar een traan maakt je gezicht nat,

die traan zegt tegen mijn hart:

Ik kan het niet

laat je meer achter, nooit meer,

nooit meer, waarom?

je bent in mijn lot.

We zullen nooit uit elkaar gaan, weet je, weet je,

zelfs als je het wilt, zul je het nooit kunnen?

!

Een heel leven van zoetigheden van tederheid kan dat niet

verdwijnen.

De lange kussen en liefkozingen,

de zoete bedwelmingen liegen er niet om.

Laten we het hart dat in angst leeft, laten spreken,

die beeft van angst en deze liefde wil...

of ga ik dood?

!

Ik kan het niet

laat je meer, nooit meer, nooit meer,

de vreugde en de pijn ben jij!

Op deze zonloze laan.