Devoid of Skin - Flesh Consumed

A distant bell tolls, resonating through my frame

In an audiogenic trance, I follow the sound

The tolling pierces through a dimensional membrane

I cross over into another word

A dimension of complete suffering

Achromatic souls stream up the walls

Their glow illuminates the chamber

Blood-gilded languid bodies coat the floor like a living carpet

The bodies coil and recoil under a blanket of gelatinous gore

The miasma of decay seduces the corpses into frenetic animation

A cryptozoic being stands in the center of the chamber, staring at me

Devoid of skin, an intricate system of chains pass through his flesh

The flaps of muscle held open with hooks and chains held taut

Displaying his organs and revealing other intricacies

His anatomy, a perfect disfigurement

The chains come from every direction, carving the stagnate air

He speaks with the confidence of a god, vocalizing his expectations of my

arrival

Sermonizing how he summoned me to this universe to suffer for eternity

My eyes glazed over in hypnosis to the sound of his voice

A transmundane presence intensifying the ambience

At the end of the monologue all movement recedes

The shapes fade to silhouette, and silhouettes fade to black

The sound warps and distorts

Then ceases all together

One after another

The senses dull then expire

I am condemned to experience

An eternity of complete nothingness

Een verre bel luidt, resoneert door mijn frame

In een audiogene trance volg ik het geluid

De tol dringt door een dimensionaal membraan

Ik ga over op een ander woord

Een dimensie van volledig lijden

Achromatische zielen stromen de muren op

Hun gloed verlicht de kamer

Bloedvergulde lome lichamen bedekken de vloer als een levend tapijt

De lichamen kronkelen en deinen terug onder een deken van gelatineus bloed

Het miasma van verval verleidt de lijken tot hectische animatie

Een cryptozoïsch wezen staat in het midden van de kamer en staart naar mij

Zonder huid, gaat een ingewikkeld systeem van kettingen door zijn vlees

De flappen van de spieren opengehouden met haken en kettingen strak gehouden

Zijn organen tonen en andere fijne kneepjes onthullen

Zijn anatomie, een perfecte misvorming

De kettingen komen uit alle richtingen, snijden de stilstaande lucht

Hij spreekt met het vertrouwen van een god en verwoordt zijn verwachtingen van mijn

aankomst

Preken hoe hij me naar dit universum riep om voor de eeuwigheid te lijden

Mijn ogen glinsterden in hypnose op het geluid van zijn stem

Een transmondane aanwezigheid die de sfeer versterkt

Aan het einde van de monoloog verdwijnt alle beweging

De vormen vervagen tot silhouet en silhouetten vervagen tot zwart

Het geluid vervormt en vervormt

Dan houdt alles samen

De een na de ander

De zintuigen worden dan afgestompt

Ik ben veroordeeld tot ervaring

Een eeuwigheid van compleet niets