Aura Titian: Obsidian Dressed His Eyelids -

Titian:

«Solar Beams Entwined… You are my wine!»

This flesh is Earth-born -- A being of the dark

His eyes shone with Titian wrath

The solar giant weaved promises, and Titian showed his faith

Among this living Earth, Titian had found corresponding flesh

A blood-born as he was, her body shone a bright Amethyst

Titian:

«Our auras danced upon fields of life

A beautiful morbid act

Yet our dances upon cadavers and soulless wights

Only left death pendulous in fear…»

The solar giant wept insane

The aeons between Titian and Amethyst

Had become its bane

The Solar Giant:

«What has this Amethyst done for me?

Does she fall to her knees?

Or does she simply disconcert?»

Solar beams consumed Amethyst

Leaving nothing but obsidian dross

The obsidian that scorched Titian’s eyes

Her once brightening body, that had given off life

Now lies dead, with fissures for eyes

Titian:

«You murderous, disenchant god!

Why must my love lie lifeless?!

I swear on this day, I shall worship no longer

This is not the warmth I felt at birth…

I am a being of creation!

I shall worship the sun that solely gives life!"

Dry obsidian haunted Titian’s eyelids

A physical, damnable scar

A scar that left Titian focused

At The Solar Giant, and Amethyst’s scorched corpse

Her lifeless, obsidian, scorched corpse!

Titian:

«I shall revive her…

And the murderous sun-god,

Shall die.»

Titiaan:

«Zonnestralen verstrengeld... Jij bent mijn wijn!»

Dit vlees is op aarde geboren - een wezen van het duister

Zijn ogen glinsterden van de toorn van Titiaan

De zonnereus weefde beloften en Titiaan toonde zijn geloof

Onder deze levende aarde had Titiaan overeenkomstig vlees gevonden

Een bloedgeboren als hij was, haar lichaam straalde een heldere amethist

Titiaan:

«Onze aura's dansten op velden van het leven

Een mooie morbide daad

Maar onze dansen op kadavers en zielloze wezens

Alleen de dood in angst laten hangen...»

De zonnereus huilde krankzinnig

De eonen tussen Titiaan en Amethist

Was zijn vloek geworden

De zonnereus:

«Wat heeft deze Amethist voor mij gedaan?

Valt ze op haar knieën?

Of verontrust ze gewoon?»

Zonnestralen verteerden Amethist

Er blijft niets achter dan obsidiaan schuim

De obsidiaan die Titiaans ogen schroeide

Haar ooit stralende lichaam, dat leven had gegeven

Ligt nu dood, met spleten als ogen

Titiaan:

«Jij moorddadige, ontgoochelende god!

Waarom moet mijn liefde levenloos liggen?!

Ik zweer op deze dag dat ik niet langer zal aanbidden

Dit is niet de warmte die ik voelde bij de geboorte...

Ik ben een wezen van de schepping!

Ik zal de zon aanbidden die alleen leven geeft!"

Droge obsidiaan kwelde Titiaans oogleden

Een fysiek, verdoemd litteken

Een litteken waardoor Titiaan gefocust bleef

Bij The Solar Giant en het verschroeide lijk van Amethyst

Haar levenloze, obsidiaan, verschroeide lijk!

Titiaan:

«Ik zal haar nieuw leven inblazen...

En de moorddadige zonnegod,

Zal sterven.»