Rowing - Empath

I threw it all into the wind and abandoned that island

I felt my suspended ambition along its rough edges

Because I knew I couldn’t let it go

And if I breathe the breath of life

Into the mouth of contempt

Will I still row the awful rowing toward God

I felt the air on my face cold down the back of my neck

Which never before felt natural

I never cared what things were really like

Ik gooide het allemaal in de wind en verliet dat eiland

Ik voelde mijn opgeschorte ambitie langs de ruwe randen

Omdat ik wist dat ik het niet kon laten gaan

En als ik de levensadem inadem

In de mond van minachting

Zal ik nog steeds het vreselijke roeien naar God roeien?

Ik voelde de lucht op mijn gezicht koud langs de achterkant van mijn nek

Wat nooit eerder natuurlijk aanvoelde

Het kon me nooit schelen hoe dingen echt waren