Un Refrain Courait Dans Laue - Édith Piaf

Dans un amour, faut de la fierté

Pouvoir se taire, de la dignité

Savoir partir au bon moment

Cacher son mal en souriant

Et je me disais en marchant

Que j’avais su partir à temps

Si mon cœur est désespéré

Il ne m’aura pas vu pleurer

Un refrain courait dans la rue

Bousculant les passants

Qui s’faufilait dans la cohue

D’un p’tit air engageant

J'étais sur son passage

Il s’arrêta devant moi

Et me dit d'être sage

«Tu es triste, mon Dieu, pourquoi?

Viens, et rentre dans ma chanson

Il y a de beaux garçons

Jette ton chagrin dans le ruisseau

Et tourne-lui le dos»

Il faut que ton couplet soit gai

Alors parlons du mois de mai

Des arbres en robe, de lilas

Et de l'été qui pousse en tas

Y’a des violettes, un balcon

Un vieux poète chante une chanson

Ma robe est tachée de soleil

Je le garde pour mes réveils

Un refrain courait dans la rue

Bousculant les passants

Qui s’faufilait dans la cohue

D’un p’tit air engageant

Les gens sur son passage

Se regardaient l’air surpris

Cessaient leurs bavardages:

«Quel est donc ce malappris ?»

Oui, mais l’air était entraînant

Et les mots engageants

Et surtout, il y avait dedans

Du rire à bout portant

Si cet air qui court dans la rue

Peut chasser vos tourments

Alors entrez dans la cohue

Y’a d’la place en poussant

In een liefde is het trots

In staat zijn om te zwijgen, waardigheid

Weten wanneer je moet vertrekken

Verberg je pijn met een glimlach

En ik dacht bij mezelf terwijl ik liep

Dat ik wist hoe ik op tijd moest vertrekken

Als mijn hart wanhopig is

Hij zal me niet hebben zien huilen

Een koor rende door de straat

Verdringende voorbijgangers

Wie glipte door de menigte

Met een beetje boeiende lucht

Ik stond hem in de weg

Hij stopte voor me

En zeg me dat ik goed moet zijn

"Je bent verdrietig, mijn God, waarom?

Kom op en stap in mijn lied

Er zijn mooie jongens

Gooi je verdriet in de stroom

en keer hem de rug toe"

Je vers moet vrolijk zijn

Dus laten we het over mei hebben

Geklede bomen, seringen

En de zomer die in hopen groeit

Er zijn viooltjes, een balkon

Een oude dichter zingt een lied

Mijn jurk is bevlekt met de zon

Ik bewaar het voor mijn wekkers

Een koor rende door de straat

Verdringende voorbijgangers

Wie glipte door de menigte

Met een beetje boeiende lucht

Mensen op zijn pad

keken elkaar verbaasd aan

Hun gebabbel hield op:

"Wie is dit onwetend?"

Ja, maar het deuntje was aanstekelijk

En de pakkende woorden

En vooral, er zat in

Puntloos gelach

Als deze lucht die door de straat stroomt

Kan je kwellingen verdrijven

Dus kom in de drukte

Er is ruimte duwen