Les Vieux Bateaux (The Old Boats) - Édith Piaf

Ils n’ont plus que leurs souvenirs

Ceux qui, jadis, couraient le monde

Avec une grâce d’aronde

De la Loire au Guadalquivir

Ils méditent sur leur passé

Qui les rendit veufs d’aventures

Dans le bassin où leurs mâtures

Semblent des arbres trépassés

L’un fut goélette, autrefois

L’autre frégate sous l’Empire

Lui n'était qu’un petit navire

Lorsqu’il combattait les anglois

Et maintenant ils ne sont plus

Qu’un peu du vieux jadis qui flotte

Dont la pauvre tête radote

Sur de vieux exploits disparus

— J'ai vu la peste à Singapour

En dix-sept-cent-soixante-seize

Dit un ancêtre au ventre obèse

— Moi, je fus autrefois l’amour

De monsieur Vigny, vous savez

Un poète, un aristocrate

«Qu'elle était belle ma frégate»

Eh bien c’est de moi qu’il parlait

— Vous semblez me mettre à l'écart

C’est vrai, ma coque porte «…rage»

Je conçois, mais c'était «Courage»

Que l’on m’appelait sous Jean-Bart

Avant que son second parrain

Un boulet venu d’Angleterre

Me fit -c'était de bonne guerre-

L’entaille que je porte aux reins

— J'ai eu pour commandant Surcouf

Dans son poing brillait une gouge

Qui souvent fit couler du rouge

Des corps bruns tombés sans dire ouf

— Moi, j’eus pour nom «Bellérophon»

J’ai vu rêver sous ma misaine

Avant qu’il n’aille à Sainte-Hélène

Un dénommé Napoléon

Et c’est ainsi que, balancés

Par le clapotis d’une darse,

Les vieux bateaux, leur âme éparse

Causent entre eux de leur passé

Ou bien content, dans le serein,

Alors qu’au loin sonne la soupe

À quelque petite chaloupe

Des histoires de vieux marins

Ze hebben alleen hun herinneringen

Degenen die ooit over de wereld zwierven

Met zwaluwstaart gratie

Van de Loire naar de Guadalquivir

Ze mediteren over hun verleden

Wie maakte hen weduwnaars van avonturen?

In het zwembad waar hun masten

Zien eruit als dode bomen

Een daarvan was een schoener, voorheen

Het andere fregat onder het rijk

Hij was maar een klein schip

Toen hij tegen de Engelsen vocht

En nu zijn ze er niet meer

Gewoon een beetje van vroeger rondzweven

Wiens arme hoofd kwijlt

Op oude verdwenen prestaties

— Ik zag de pest in Singapore

In zeventien zesenzeventig

Zei een dikbuikige voorouder

"Ik was ooit liefde

Van Monsieur Vigny, weet je?

Een dichter, een aristocraat

"Hoe mooi was mijn fregat"

Nou, hij had het over mij

"Je lijkt me af te schrikken

Dat klopt, mijn zaak draagt ​​"... woede"

Ik snap het, maar het was "Moed"

Dat ik werd genoemd onder Jean-Bart

Voor zijn tweede peetvader

Een kanonskogel uit Engeland

Maakte me -het was eerlijk spel-

De snee die ik in de lendenen draag

— Ik had voor commandant Surcouf

In zijn vuist scheen een guts

Wie heeft er vaak rood gemorst

Bruine lichamen die vielen zonder te zeggen pfff

"Ik werd "Bellerophon" genoemd.

Ik zag dromen onder mijn fok

Voordat hij naar Sint-Helena gaat

Een man genaamd Napoleon

En zo, evenwichtig

Door het kabbelen van een bassin,

De oude boten, hun verstrooide ziel

Praat met elkaar over hun verleden

Of blij, sereen,

Terwijl de soep in de verte klinkt

Naar een kleine boot

Verhalen van oude zeelieden